Het is misschien moeilijk om je dit voor te stellen. Ik heb een geluksmomentje door een apparaatje. Vrij debiel, want je voelt je goed of je voelt je niet goed, toch? Maar ik, met mijn auto-immuundiabetes, heb vaak ‘straf’. Ik werk eraan hoor, om het ‘los te laten’… Maar op de één of andere manier zit het erin geramd, een cijfer krijgen, een score, een plakplaatje bij je huiswerk. En als ik dan op het schermpje van mijn Freestyle Libre – mijn flashglucosemonitor – aflees dat ik een veel te hoge of lage bloedglucose heb, dan heb ik het niet goed gedaan. Dat voelt als straf.

Dat gevoel probeer ik tegenwoordig geleidelijk aan om te buigen, van een ‘potver!’, naar een ‘auw’, naar een teleurstelling, naar een ‘nou ja zo is het nou eenmaal’ en even – of juist niet – proberen bij te sturen. Het kan niet helemaal de prullenbak in, want ik moet de gegevens uiteraard meenemen in mijn databasehoofd om het de volgende keer beter te kunnen doen!

Maar vandaag heb ik een geluksmomentje… Niet gewoon een blik op het schermpje en snel weer door. Maar een intens gevoel van blijdschap en tevredenheid. Trots, op mijn lijfje! Dat ik elke dag gebruik om in te leven, en dat hier zomaar mijn ontbijtje heeft verwerkt, in een net lijntje! Binnen de blauwe balk! Zonder uitschieters naar boven of beneden! Wat knap!!!

Daar kan ik weer eventjes mee vooruit.

😀