Hypohond

Dan gaat het weer een poosje wat beter, en dan ben je ineens weer terug bij af. Je hebt auto-immuundiabetes type 1 gewoon nóóit “onder controle”. Dat blijft een illusie. En, terwijl ik meestal de hypo’s wel voel aankomen, kun je er ongevoelig voor worden als je ze te vaak hebt. Daar ben ik steeds bang voor. Gelukkig heb ik al een tijd een sensor die een alarm geeft als mijn bloedglucose te veel daalt (al word ik soms knetter van al die alarmen, vooral ‘s nachts, je doet dan geen oog dicht, en je partner ook niet).

Maar… het schijnt dat er ook mensen zijn, die ze helemaal niet voelen, die hypo’s, en dat is natuurlijk gevaarlijk. Hypo-unawareness noemen ze dat. En nou heb ik eens gehoord dat er honden zijn, die daarop getraind zijn, om een mens te waarschuwen als er een hypo dreigt.

Dat is toch eigenlijk wel heel bijzonder, als je daar even over nadenkt. Wij, als mens, zijn soms niet in staat om te voelen hoe het met ons is, maar een hond kan wel voelen hoe het met ons is? Apart hè… Zijn wij dat gevoel kwijtgeraakt? Of hebben we het nooit gehad? Hadden we daar ooit een beter ‘zintuig’ voor? Wat maakt dat bepaalde dieren veel subtieler dingen kunnen aanvoelen dan wij mensen? Honden schijnen dus die verandering in bloedglucose te kunnen ruiken! En ik denk ineens aan iets wat mij overkwam.

We lopen een flink stuk door de bossen, met een fantastisch leuke hond, een dalmatiër, die ik pas een paar dagen ken. Ze rent als een echte jager snuffelend alle kanten uit, dartelend, ze is echt “hond”. Van tijd tot tijd verschijnt ze in de verte op het pad, omkijkend, alsof ze wacht tot we haar gezien hebben, om dan weer in het bos te verdwijnen. Als we bij de kust komen, moeten we een stukje over de rotsen klauteren. Ze springt met het grootste gemak van rots naar rots omhoog.

Maar dan blijft ze ineens wachten. Ze komt terug, gaat naast me staan, wacht tot ik de volgende rots opklim. Ik voel dat ik laag zit, al dat wandelen in de warmte heeft m’n bloedsuiker flink omlaag gebracht. Ik meet even, en ja hoor: een vette hypo. Ik tast in m’n zakken naar m’n reddingskoolhydraten, en vind wat dextro en een mueslireep. Terwijl het zweet langs m’n voorhoofd parelt, zie ik de hond naast me staan. Ze kijkt naar me, niet naar wat ik eet, maar gewoon, alsof ze wil weten hoe het met me is en wacht tot ik weer verder kan. Als ik voorzichtig verder klim blijft ze heel rustig naast me, achter me, stap voor stap, alsof ze me in de gaten houdt en wil zeggen: I got you, don’t worry!” De anders zo enthousiast rondspringende stuiterbal loopt nu als de kalmte zelf met me mee, geduldig wachtend bij iedere opstap.

Ik denk dus dat ze het rook, ze wist gewoon dat ik een hypo had, zonder daar ooit voor getraind te zijn. En kennelijk deed het “beschermende” karakter van een dalmatiër de rest.

Een heel bijzonder fenomeen vind ik dat toch wel, een hypo-hond. We kunnen zo veel leren van de natuur, dat zouden we echt meer ten goede moeten gebruiken…

❤🐶🐬🐛🦉🐞☘🌻🌳❤