Ik probeer in deze krankzinnige omstandigheden, zolang er geen totale lockdown is, zoveel mogelijk m’n routine aan te houden wat betreft het joggen. Ik heb het zo hard nodig, zowel het buiten zijn in de natuur, als het bewegen in de frisse lucht. Ik denk dat m’n gezondheid, m’n weerstand, en daarmee de kans om (ernstig) ziek te worden, alleen maar verslechtert als ik binnen blijf. En ik moet blijven denken aan de mogelijke complicaties van mijn autoimmuunziekte, waar beweging een gunstige invloed op heeft.

Natuurlijk ben ik ontzettend blij dat er rekening gehouden wordt met ‘risicogroepen’, en ik mijd dan ook zelf óók zo goed mogelijk iedere kans op fysiek contact! Maar joggen, dat blijf ik voorlopig doen. Zolang het kan.

Het was vorig weekend even schrikken, de drukte in het gebied achter mijn huis, waar ik altijd wandel en sport. Doordeweeks is het gelukkig weer rustig als vanouds. En die ene sporter of wandelaar die ik tegenkom, kiest net als ik de uiterste buitenkant van het pad, om ruim afstand van elkaar te houden, minimaal die anderhalve meter.

Maar. Er zijn altijd mensen die niet opzij gaan. En die probeer ik te mijden. Zo is er op mijn ‘tijdelijke’ hardlooproute – sinds mijn blessure loop ik immers een verkorte route – een smal paadje door de rietvelden, waar ik regelmatig mensen tegenkom die… gewoon echt niet opzij willen gaan! En dus besluit ik dat het moment is aangebroken om op dat stuk weer het brede fietspad te volgen. Het scheelt maar een paar honderd meter, dus dat moet lukken.

Ook de keer daarop kies ik de ‘langere’, maar ‘veiligere’ route. En nu vind ik dat ik ook maar meteen moet doorzetten, en ook het laatste stukje van mijn oorspronkelijke route weer moet volgen in plaats van het korte doorsteekje naar huis.

En het lukt. Het gaat prima. En ondanks de keiharde gure wind, inmiddels windkracht 7, loop ik een hoger tempo dan vorige week.

En zo heb ik dus, ruim een jaar na het begin van m’n blessure, voor het eerst weer m’n ‘oude’ rondje van 8 kilometer gejogd. Wauw! En dat door een verschrikkelijke pandemie, helaas. De pijn is er nog steeds, de ene dag heftiger dan de andere, maar ik heb nog steeds niet het idee dat het joggen het erger maakt. Dus ik probeer dit vast te houden. Omdat ik het nodig heb. In deze stressvolle tijden meer dan ooit.