Ik hou het nog steeds vol, zo’n 2 à 3 keer per week: een stukje joggen. En tegenwoordig doe ik dat natuurlijk met een insulinepomp in m’n running belt. Het gaat eigenlijk vanzelf, ik sta er niet meer bij stil.
Vandaag loop ik weer m’n rondje, als ik ineens moet denken aan “vroeger”. Dat “vroeger”, daar bedoel ik dan mee: zo’n 10 maanden geleden. Toen ik de insulinepomp nog niet had. Het besef dringt tot me door, dat ik nu veel minder na hoef te denken als ik ga joggen.
De oude routine was best onzeker. Het begon met meten bij het opstaan, zoals altijd. Nog eens meten na het aankleden, om te zien of ik al erg stijg (het onder diabeten bekende dawn syndrom). Dextro in de belt stoppen. En dan de twijfel. Zal ik? Of zal ik niet? En hoeveel? Want, als je gaat hardlopen, heb je insuline nodig. En aangezien ik die niet meer zelf kan aanmaken, moet ik die inspuiten. Anders heb ik niet genoeg energie om te sporten. Maarrrrr… als ik ga bewegen, kan mijn lichaam veel efficiënter omgaan met de insuline die ik net hebt ingespoten. En kan het zomaar teveel zijn. Dat gaat soms héél snel, en binnen no time zit ik dan in een hypo en moet ik als een gek Dextro’s naar binnen werken. Dat is trouwens ook een reden voor mij om vóór het ontbijt te lopen. Als ik ook nog insuline moet spuiten voor dat eten, weet ik al helemaal niet meer of het te veel of te weinig is.
De nieuwe routine is veel relaxter. Als ik erover nadenk, kijk ik zelfs vaak niet eens meer wat m’n bloedglucose is voordat ik de deur uit ga… bizar! Want ik vertrouw inmiddels op de pomp in dit soort situaties. Als m’n waarde stijgt, gaat ie een beetje extra insuline geven. En – het allerbelangrijkste – als ik daal, stopt ie met insuline geven! Dat voorkomt in veel gevallen dat ik ineens verder doorzak en aan de Dextro moet. Ik vergeet zelfs soms Dextro mee te nemen – een soort doodzonde voor een diabeet… Maar dat geeft wel aan hoeveel rust die pomp me geeft.
Kortom: ik spreek nog maar eens uit hoe blij ik ben, dat ik van zo’n insulinepomp gebruik mag maken. Want ik heb m’n handen al vol aan het joggen zelf, ik ben nou eenmaal geen natuurtalent wat dat betreft. En dan neemt die pomp toch weer een klein stukje van de extra diabetes-stress weg.
Toch weer fijn!
17 juli 2022 op 11:09
Onze buurman met diabetes is nu aan het experimenteren met een nieuwe pomp met artificiële intelligentie. Als hij die een tijdje draagt zou die hem zelfs zo leren kennen dat ze op voorhand weet aan bepaalde signalen hoe zijn lichaam zal reageren. Wonder vind ik dat!
17 juli 2022 op 20:20
Het klinkt toch wel iets mooier dan het in realiteit is denk ik, je blijft altijd een tikkeltje onvoorspelbaar. Maar het is wel fantastisch wat er allemaal al kan. Mijn pomp heeft helaas dat lerende algoritme niet, trouwens. Ik wens je buurman heel veel succes en ik hoop dat het hem veel verbetering in kwaliteit van leven brengt!
17 juli 2022 op 08:54
Fijn dat dit bestaat en voor jou dus een enorme opluchting en een stuk comfortabeler leven (en joggen).
17 juli 2022 op 20:17
Zeker! Ideaal is het niet, maar wel een soort geluk bij een ongeluk. Vooral omdat lang niet iedereen met deze ziekte voor zo’n ding in aanmerking komt, stom genoeg….