Ik schrijf graag over mijn geneuzel in de natuur, in de tuin, met plantjes en beestjes. Het lijkt soms werkelijk nergens over te gaan, hier. Maar het leidt me af van andere zaken, waarover ik neig te piekeren. Zo gauw ik me wat meer focus op de natuur, word ik rustiger. En hoewel het ook in de natuur (en vooral met de natuur momenteel) niet altijd gaat zoals ik het wil, leer ik wel steeds beter om dat te accepteren (dat in, niet dat met). En dat is goed voor mij. Ik accepteer namelijk niet zo makkelijk. Ik wil altijd iets doen. Iets veranderen. Iets verbeteren. Iets oplossen. Nee, niks schouders ophalen en laat maar zitten. En dat hoofd, dat draait sowieso alsmaar door.

Dan lees ik weer diepzinnige quotes en goedbedoelde adviezen, hoe je de dag moet plukken, en je openstellen voor wat er maar op je pad komt en zo… en dat klinkt heerlijk. Je nergens zorgen over maken, niet aan morgen denken, genieten van alles, genieten van nu. Laat ik nou alleen wat moeite hebben om te stoppen met dat vooruitdenken. Vooral sinds ik DM1 heb, en altijd alles bewust moet plannen en voorspellen (correctie: die moeite heb ik altijd al gehad… maar dit is weer een extra smoes). En de maatschappij, de gouden kooi waar we in zitten, jemig, wat een regels en geregel, het houdt nooit op. Nèt als ik even alles los wil laten, doemt er weer iets nieuws op wat per sé geregeld moet worden. Daar ga ik weer, uitzoeken, nadenken, checken, erachteraan bellen, en voordat ik het weet zit ik weer in de illusie dat ik ergens controle over heb.

Tot ik weer op de rem trap. Nee-hee… Niks hoeft! Maak jezelf nou niet wijs dat je van alles moet! En de beste ontsnapping is dan: even de natuur in, ogen en oren open, hoofd leeg. Rommelen in de tuin, hommeltjes tellen, een wandelingetje door de polder, jonge beestjes kijken. Wat grazende schaapjes, herkauwende koeien, … ahhh die rust…

Die focus wil ik vervolgens vasthouden. Dus ik maak foto’s, en schrijf er iets over. Om zo mezelf als het ware te doordrenken van dat gevoel. En te voorkomen dat ik teveel nadenk over andere dingen. Waar ik misschien toch niks mee bereik. Of waar ik geen oplossing voor heb. Ik creëer er een soort denkdrempel mee, zou je kunnen zeggen, met dat bloggen over de natuur.

Ze komen toch vanzelf altijd weer terug hoor, die piekersels in mijn hoofd. Die ik soms opschrijf. En ik post er vast wel weer wat van. Maar soms blijft het bij innerlijke gesprekken met mezelf. Herkauwend.