Niet alleen ikzelf ben blij met m’n tuintje, maar ook ondergrondse gasten lijken het naar hun zin te hebben. Overal vind ik mollengangen en hoopjes, en misschien hebben ze ook hier en daar een overleden plant op hun geweten… Als je niet aan allerlei lugubere bestrijdingsmethoden wilt doen, blijft de mogelijkheid over om planten neer te zetten waar ze niet van houden. De keizerskroon! Hij schijnt een sterke lucht te verspreiden die mollen op afstand houdt. Nou, dat wil ik dan wel eens proberen.

In het tuincentrum schrik ik me dood wat die dingen kosten: 5 euries voor één knolletje! Ach, vooruit dan maar, ik koop er drie, we gaat het zien. Ik plant ze volgens de aanwijzingen en dan is het afwachten.

Vervolgens hebben we sneeuw en vorst en heb ik m’n twijfels of ze daar wel tegen kunnen, m’n keizerskroonknollen. Maar dan verschijnt er iets… Ja hoor, ééntje heeft het overleefd. En uiteindelijk, ergens in april, staat ie in bloei. Hij is mooi! En hij ruikt inderdaad een beetje… vies. Maar ik kan niet zo goed bepalen of de mollen nou op afstand blijven, daar onder de grond.

… mooi hoor, zo’n bloeiende keizerskroon…

Als de bloemen zo’n beetje uitgebloeid zijn, zie ik op een dag allemaal rode beestjes op het blad zitten. Ohh, wat een mooie felgekleurde kevertjes! Ze hebben het naar hun zin en zitten volop te fokken op m’n keizerskroon. Even opzoeken wat dat zijn…

… maar… wie zijn jullie dan?
… en… wat doen jullie daar?

Ahum. Het zijn leliehaantjes. Zijn gek op lelieachtigen. Leggen daar hun eitjes, en de larven vreten de plant volledig kaal. En bedankt. Zo zie je maar weer. Wil je de ene gast verjagen, krijg je de volgende in huis. Eén schamele lelie in je tuin en hoppa… een enorme familie leliehaantjes. Hoe weten ze nou dat ik dit ding in de tuin heb? Van hoeverre ruiken ze dat?!

… en ja hoor, daar heb je het al…

Inwendig ben ik zachtjes aan het stampvoeten. Ik kan er niet tegen. Als een verwende madam wil ik dat mijn tuin vol met mooie plantjes en bloemetjes staat, zoals IK dat wil. Niet al dat aangevretene rommelige gedoe. Maar ja. Ik wil geen giftige bestrijdingsmiddelen gebruiken. En dus, als het niet-al-te-natuurverstorende, enigszins milieuvriendelijke huismiddeltje hier en daar niet werkt, zal ik het gewoon moeten accepteren. Het gaat zoals het gaat. En verder m’n verstand een beetje gebruiken. De juiste (inheemse…) planten kiezen. Ze een gezonde omgeving proberen te geven. En dan moeten ze zichzelf verder redden.

Want, dure knollen of niet, de natuur doet wat ie wil… 😉

De mollen trouwens ook hoor.

… dit zielige stokje is het enige overblijfsel van de keizerskroon…(triest dalend ‘pwah pwah pwah pwahhhh…’)