Het lijkt wel of ik de oorlog nog heb meegemaakt. Voor iemand die niet op bijstandsniveau hoeft te leven of zo, lijk ik soms debiel zuinig. Als ik weer eens bij de kassa sta te wapperen met een kassabonnetje (dat ik liever niet heb, zonde van het papier) met een verkeerde prijs, schaam ik me enerzijds een beetje. Maar… het gaat me niet om het geld. Ik vind namelijk dat zij zich moeten schamen. En het gaat mij dus meer om het principe!

Kijk, als ik boodschappen doe wil ik zelf bepalen wat ik koop en hoeveel geld ik daar kennelijk voor over heb. En misschien betaal ik daardoor met gemak veel geld voor een milieuvriendelijk of diervriendelijk (of mensvriendelijk😉) product, terwijl ik weer iets anders laat staan omdat ik het ‘te duur’ vind. Dat is m’n eigen beslissing. Ja, ik sta me heus wel eens op te winden over de niet-logica van de prijs van bepaalde dingen. Als je minder toegevoegde troep wilt eten bijvoorbeeld, moet je méér betalen. En soms betaal je meer en is het nog steeds stiekem ongezond, da’s ook irritant en frustrerend. Maar ook daar heb ik het nu even niet over.

Het is die fraude. Dat liegen. Met koeienletters een prijs ergens bij zetten, en dan stiekem bij de kassa gewoon méér rekenen. Als je niet – met veel moeite tegelijk met het inpakken – mee probeert te kijken, heb je het niet eens door. Weet jij veel. Betaalpas erlangs en klaar.

Maar.

Moet je je toch voorstellen.

Je koopt… laten we zeggen, een boek. Er zit een prijsstickertje op, waarop staat dat het €29 kost. Sta je bij de kassa te pinnen, wordt er ineens €35 afgeschreven. Dan zeg je toch ook: hé, dat was niet afgesproken!

Nou, zoiets dus.

Zet er dan géén prijs op.

En dat stoort mij dus enorm. En het stoort me dan ook weer, dat het me zo stoort. Want het gaat vaak om luttele bedragen – met hetzelfde gemak neem je straks zomaar ergens een bak koffie, vliegt het geld ook zo je zak uit – en dan is het toch zonde van m’n energie en tijd? Staan te wachten tot de bon gecorrigeerd wordt en ik wat geld terug krijg? (Want ja, het is natuurlijk altijd tevéél 🙄) Is het toch weer die idiote manier van denken, die bij HB lijkt te horen, dat rechtvaardigheidsgevoel, het niet kunnen uitstaan van onrecht? Het klopt niet! Het is onjuist! Ik moet het corrigeren!

Ik sta als eerste bij de net geopende kassa, en bij wijze van steekproef antwoord ik ‘ja’, als me gevraagd wordt of ik een bonnetje wil. Even kijken…. hé, de worteltjes, die moeten 2-zakjes-van-500g-voor-een-euro zijn, maar ze staan voor €1,78 op de bon. Vriendelijk vraag ik de caissière hoe dat kan, er is toch een aanbieding? Ze weet het niet en vraagt het aan een collega. Ondertussen rekent ze af met de volgende klant. De weer daarop volgende klant ziet dat haar broodjes voor een te hoog bedrag worden aangeslagen. En de vorige klant mengt zich er gelijk ook in met een: hé, die heb ik ook! We staan met z’n drieën om haar heen, te wachten totdat haar leidinggevende komt helpen. Nou, lekker dan, zeg ik tegen de kassadame, denk je even snel bij te springen, heb je gelijk allemaal problemen aan je broek! Ik heb het met haar te doen. Maar zo’n bedrijfsleider…

Als ik thuiskom, zie ik dat ik ook voor de sla 29 cent méér heb betaald dan de bedoeling was. En terwijl ik m´n opkomende ergernis probeer te weg te redeneren met een zeur niet, je zou het toch wel gekocht hebben, het maakt niet uit, vergeet het, zie ik ineens dat het vegagehakt voor 97 cent te weinig op de bon staat… Nou moe? Te weinig?!?

Gniffel. Sukkels.

Karma?