Reparatieklusjes!

In het voorjaar krijg ik, niet geheel origineel, een soort kriebels om van alles op te ruimen, schoon te maken, te vernieuwen, te verjongen. Herkenbaar? Maar soms loopt het anders… Het begint met het uittrekbare kruidenkastje in de keuken. Ineens zit ie muurvast. Kapot. Een vermoeden heb ik wel, dat ik zelf de veroorzaker ben. Ik heb ‘m namelijk in een ander voorjaar geprobeerd schoon te maken, en heb waarschijnlijk het glijmechanisme daarbij te veel ontvet. Oei.

Dus, alle kruiden eruit, rekjes eruit, ongelooflijk pielen om het hele gebeuren eruit te trekken. Vervolgens de diagnose stellen: de lagerkogeltjes zijn helemaal verroest. Wat lopen zoeken op internet, maar nieuwe geleiderails, daar is absoluut niet aan te komen. Ai. Nog meer pielen, tot het hele mechanisme uit elkaar ligt, beetje WD-40 erop (hèt wondermiddel voor alle reparaties en onderhoud, als je – net als ik – nooit iets weg wil gooien), boven- en onderglijders omwisselen, alles weer in elkaar zetten… En na een halve dag klungelen heb ik weer een werkend apothekerskastje! HA!

Twee dagen later begeeft de waterkoker het. Althans, hij wil niet meer open. Dus: gaan we weer, net zo lang pielen tot ik het hele sluitmechanisme in onderdelen op het aanrecht heb liggen.

Hm. Er is iets afgebroken, en twee palletjes die tegen elkaar moeten drukken, glijden langs elkaar heen. Iets ertussen lijmen? Dat zal niet lang houden, met dat kokende water… Na een uur of wat prutsen besluit ik het voorlopig te laten rusten. Dan maar zonder klikkend deksel. Ik fix het zodanig dat ie wel net blijft hangen en je je handen niet verbrandt, maar dichtklikken zit er niet meer in.

Nummer drie is de balkontafel. Een aan de balkonmuur hangend acaciahouten blad, dat omhooggeklapt kan worden zodat je een eettafeltje hebt. Geniaal, zo houd je veel ruimte over! Alleen… na een aantal jaren blijkt de bovenlat flink verrot te zijn. Dus, ik schroef alle onderdelen uit elkaar, met het snode idee om de bovenlat simpelweg te vervangen.

Het vinden van de juiste lat blijkt nog even een uitdaging, maar met wat zaagwerk (van de man ;-)) lukt het om iets passends te maken. Intussen blijkt echter, helaas, de rest van het blad ook al aardig verrot te zijn. Slik.

Maar goed, nu hebben we de smaak te pakken, meer latten kopen en zagen, en aan het eind van de middag zit ons nieuwe ontwerp in elkaar. Beetje beitsen, ophangen, en …. tadaa!

Het kost wat tijd en geld, maar dan-hebbie-ook-wat. Weliswaar ook wat nieuws moeten kopen natuurlijk (het hout, scharniertjes, beits), maar toch, het voelt als niet-weggooien-maar-hergebruiken… En zulke voldoening gevende klusjes samen doen vind ik nog leuk ook! 😀