Tekenen met pastel (5) – Lynx!

Mijn volgende pasteltekening kost me meer dan 4 weken… Dat komt niet alleen door de tekening zelf, maar ook door de vakantie hoor. Ik ben nog steeds aan het experimenteren met mijn nieuwe panpastels en pastelpotloden – en ik weet niet eens of ik wel terugga naar kleurpotloden … – en ik kies nu een prachtige close-up van het gezicht van een lynx (door cocoparissiene op pixabay.com). Die ogen, die vacht … wauw!

Read this post in English here.

Ik heb nog niet alle pastelmat papierkleuren geprobeerd, dus deze keer gebruik ik voor het eerst het bruine papier. Het tapen en uitmeten doe ik op dezelfde manier als de vorige keer, en ik teken een outline met grafiet. Deze keer besluit ik, bij wijze van uitdaging, om de tekening in de linkerbovenhoek te starten en van daaruit naar rechtsonder te werken. Dat is echt moeilijk, die drang onderdrukken om meteen met de ogen en neus te beginnen! Maar ik zie allerlei verschillende benaderingen op Twitter, waardoor ik erg nieuwsgierig ben hoe die tekenaars dat doen! Dus ik probeer iets nieuws en maar zien hoe het gaat.

Ik begin met een laagje panpastel. Omdat ik nog steeds niet helemaal gewend ben aan de licht-over-donkere eigenschappen van de pastelpotloden, laat ik sommige gebieden blanco. Ik weet gewoon nog niet altijd wat het effect zal zijn van een onderlaag en hoeveel lagen potlood ik kan aanbrengen. Ik gebruik de onderlaag zelfs een beetje als outline…

Dan begin ik de vachthaartjes te tekenen in de linkerbovenhoek. Ik heb mazzel dat de referentie een close-up is. Dat betekent dat het oog heel dicht bij die hoek is, daar kan ik dus snel aan beginnen…

Het oog heeft veel kleurtjes in de kleine adertjes en ik ben, gedurende het hele traject, steeds wat meer kleur aan het toevoegen. Ik weet niet of ik per ongeluk steeds de pastel wegveeg, of dat het oog gewoon bleker lijkt naarmate de kleur van de rest van de tekening intenser wordt. Maar ik blijf een aantal keren de ogen donkerder maken.

Ik ben ook gek op de details om de ogen heen: donkere oogranden met blauwe reflecties, de ooghoeken, de haren boven het ooglid, de lichte haartjes onder het oog … Het is echt spelen met kleuren, om details te suggereren en diepte. Ik creëer diepte door kleine ruimtes tussen individuele haren donkerder te maken, en door individuele haartjes aan hun uiteinden donkerder te maken of in het midden lichter.

Terwijl ik aan de linkerkant werk, blijkt er een groot verschil in scherpte tussen de wang en de hals. Het is interessant om te zien hoe de vacht daar opgebouwd is uit laagjes kleur. De lange bakkebaarden, die de lynx zijn typische brede gezicht geven, bestaan uit afwisselende lagen licht en donker haar. Door juist de uiteinden duidelijk te tekenen ontstaat hier diepte. De langere, onscherpe plukken hebben een gloed van geel, grijs, blauw en groen.

En ik kom inmiddels bij het deel van de snuit waar de snorharen uit kleine donkere vlekjes groeien.

Het andere oog, mmm! En ik begin met een eerste laag van de neus. Ik gebruik minstens 15 kleuren voor de neus, om het er realistisch uit te laten zien, van roze tot paars tot rood tot grijs tot blauw tot groen tot geel.

Vervolgens verder met de vacht bovenop de neus en de andere wang. Haar voor haar, variërend met de kleuren.

De kin is ook satisfying om te doen, vanwege het contrast. Ik gebruik de donkerste blauwe, bruine en grijze tinten om de mond te tekenen.

Het laatste deel is de andere kant van de snuit. Eindelijk kan ik weer wit gebruiken, weliswaar niet zo veel als onder de ogen, maar toch wit. En de snorharen zelf … dat is een heftige klus. Eerst de breekbare potloden slijpen, zover als je durft. Dan, met een heel, heel vaste hand (ahum) de eerste strepen. Vervolgens met een heel, heel vaste hand (ahum) de verschillende delen van de haren bijkleuren om diepte te suggereren. Grijs, blauw, groen, geel, roze, zodat ze vervagen of juist opvallen tegen de achtergrond.

Pfew… klaar!

Ik geloof dat ik ‘m zelfs mooi geworden vind 🙂

“De naam lynx is afkomstig uit het Midden-Engels via het Latijn van het Griekse woord λύγξ, afgeleid van de Indo-Europese stam ‘leuk-‘ (‘licht, helderheid’) in verwijzing naar de luminescentie van zijn reflecterende ogen.” (bron: Wikipedia)… Interessant hè?