Het is zover! Na 6 maanden van onthouding, ga ik voorzichtig weer een stukje joggen. Als een kreupel omaatje, dat wel, het ziet er niet uit. Ik tel mijn passen, zodat het neerkomt op steeds 2 minuten hobbelend joggen, dan weer 3 minuten wandelen.

Een half jaar geleden kreeg ik zo’n erge last van mijn rug dat ik niet meer kon joggen. De pijn verplaatste zich door mijn heup naar mijn bovenbeen, en zelfs wandelen zorgt voor behoorlijke pijn. Gelukkig ebt die pijn bij het wandelen uiteindelijk wel weer weg, maar mijn rug, die blijft problematisch. Opstaan, zitten, staan, lopen – alles is pijnlijk. En dat terwijl ik net had vastgesteld wat mijn perfecte belasting was qua joggen…

Mijn zelfhulp in de vorm van allerlei fysieke oefeningen schiet dit keer te kort. Ik probeer van alles, maar beland uiteindelijk toch maar bij de huisarts. Die me naar de fysio verwijst. Die mijn rug breekt. Waarna het nog steeds zeer doet. Maar er pijn bij komt in mijn heup en bovenbeen. Naar een andere fysio. Fijne pijnbestrijdende behandelingen, maar zogauw ik buiten sta begint het weer. Doorgestuurd naar een houdingstherapeut. Nog meer oefeningen, die ik nog minder moet doen (?!?)… Mijn lijf doet raar. Zoals altijd. En niemand weet wat er mis is.

Ondertussen zijn er gewoon teveel klussen, thuis en bij vrienden, om die rug niet te belasten. Ik lig om de haverklap op mijn knieën ergens aan te sjorren. Dan heeft “behandeling” ook weinig zin. Ik heb geen geduld meer, het duurt gewoon te lang! Ik wil in beweging blijven, en mijn diabetes – ook al is het type 1 – is nog een belangrijke reden om in vorm te willen blijven.

Dus ik verzamel alle moed en trek de stoute hardloopschoenen aan… Het voelt ongehoorzaam, dat is toch geen rùst! Ik moet eerst een jaar op mijn zit- en stahouding letten… Nou, die tijdspanne dezelfde focus, dat trek ik niet met mijn rare hersenen. Ik wil resultaat! Iets doen! Ik spreek mezelf wel streng toe: rustig beginnen. Neem de tijd. Bouw het langzaam op. Kijk even aan wat het effect is.

De zon schijnt. Ik tel geconcentreerd mijn stappen, want ik mag niet te lang doorlopen. Ik neem voorzichtige vertraagde passen, zodat ik goed kan voelen hoe ik de schokken opvang bij het neerkomen. De eenjarige stiertjes spoken op het landje. Aan de andere kant staan de paarden rustig te grazen. Eéntje trekt er een sprintje, alsof hij ineens iets heel belangrijks gezien heeft waar hij naartoe moet. Het gras ruikt lekker in de zon. Ik voel een klein steentje in mijn schoen, maar ik heb geen zin om het ritme te onderbreken. Wat is dat zalig, gewoon het ene pootje voor het andere zetten!

Wie had dat gedacht, ik, ècht geen type hardloper, zo aan het genieten van een stukje joggen…

In mijn hoofd galmt het:

Don’t it always seem to go that you don’t know what you’ve got till it’s gone ….

joni Mitchell, IN Big Yellow Taxi

Ik ga eens kijken wat ik nog wèl heb, om daar dan goed van te genieten. En duim maar dat ik morgen nog overeind kan komen… maar vandaag heb ik in elk geval in the pocket!