Tuinbeestjes (2)

In de achterste hoek van de tuin staat een sierappeltjesboom. Met wat struiken eromheen. En een heg ernaast. En een heleboel hosta’s ervoor. En pachysandra. Het is er een beetje donker, maar ook koel en beschut. Aan de grond zie ik dat het een fijn plekje is voor mollen. En aan de hosta’s zie ik dat het een fijn plekje is voor slakken. Tussen de pachysandra wil ik nog wel eens een kikkertje of padje tegenkomen. Het afgevallen blad laat ik altijd grotendeels liggen, dus het is echt een scharrelhoekje. Vind ik zelf.

Ik heb dan ook een schaaltje met water staan voor egels. Want het is een perfect hoekje voor egels. Vind ik. Maar vinden ze dat zelf ook? Wat kan ik nog meer doen om egels te lokken? Ik bekijk allerlei vormen van egelhuisjes, te koop of doe-het-zelf-bouw, maar ik kom er niet helemaal uit. Ze lijken niet altijd veilig tegen katten. En hoe voorkom je dat er iets anders dan je wilt in komt wonen? Voor hetzelfde geld heb je ineens een rattenfamilie te gast… en dat hoeft dan weer niet van mij. Dus ook het voeren laat ik maar zitten.

Het hoekje is ondertussen óók perfect voor de tweede regenton, vind ik. En ter voorbereiding ga ik alvast wat hosta’s veilig stellen, zodat er genoeg ruimte is voor de regenton. De hosta sieboldiana krijgt een nieuw plekje, aan de andere kant van de boom – en ik scheur ‘m ook meteen, kan ie sowieso weer beter groeien.

Ik lig op m’n knieën en probeer te hosta eruit te wroeten, als ik iets hoor. Het is niet de wind, maar er ritselt wel iets. Een typisch ‘scharrelend’ geluid. En dan, als ik opkijk, kijk ik ‘m recht aan… een egel! Whoa! Wat leuk! Wat lief! Toevallig heb ik m’n telefoon in de buurt en ik sta voorzichtig op om die te pakken. Want ik wil bewijs van onze stekelige gast aan manlief laten zien.

Natuurlijk ben ik uiteindelijk niet snel genoeg en waggelt ie net onder de struiken als ik afdruk. Maar het geeft niet; ik ben helemaal blij dat ie m’n hoekje net zo geschikt vindt als ik! En dan gewoon overdag zo’n ontmoeting… Zo leuk! Eigenlijk kon ik wel vermoeden dat ze ergens rondhingen, gezien de pootafdrukjes die ik eerder aantrof. Maar toch…

Weer een dankbaar momentje! 😀