Ik zit met gesloten ogen en stel me voor dat een berg ben. Ik hou van deze meditatie. Ik ben een berg. Een berg van rust. Met een brede voet, stevig verankerd. Glinsterende sneeuw op mijn top, bomen op mijn flanken. Vogels zweven over mij heen, kunnen op mij landen, geiten grazen, bloemen bloeien.

Ik voel. Ik adem langzaam. Het borrelt diep van binnen. Ik voel de energie bewegen, die naar buiten wil. Het trilt. Het wil niet opgesloten zitten, onzichtbaar zijn. Het wil met de armen wijd opspringen, wilde bewegingen makend. Alles verlichten in een vurige gloed. Gezien worden van verre. Fascinatie oproepen. Bewondering. Verandering brengen. Vernieuwing. Adrenaline laten stromen. Een explosie van emoties. Leven.

Het starre gesteente flexibel maken, vloeibaar stromend, rollend stollend in het zeewater rond mijn voet, nieuw land vormend. Vruchtbare grond waar nieuw leven kan groeien en bloeien. Iedereen omhelzend met mijn warmte. Verrassend met mijn creaties. Animerend met mijn bezielende voorstelling.

Maar. Ik wil niemand pijn doen. Niets of niemand verschroeien. Geen leven vernietigen. Ik wil de zon niet hinderen met zwarte aswolken. Ik wil niemand overlopen. Ik wil geen bedreiging vormen. Geen angst oproepen.

Ik moet het binnenhouden. Ik moet wachten. Het onder controle krijgen. Ik kan niet zomaar mezelf zijn.

Ik laat mijn hoofd op mijn borst zakken en adem diep. Laat de borrelende energie tot rust komen. Het is nog niet de tijd. Vandaag niet. Misschien later.