Wandelvakantie – deel 1: Oostenrijk

Het ging heel gek allemaal. Het ene moment zitten we nog te dubben, kunnen we nou nog weg of niet? Corona heeft veel impact gehad op het reizen, het is niet duidelijk wat wanneer waar weer mag, en op welke bestemmingen er een stormloop is. Daar ben ik niet zo van, stormlopen. En meestal besluiten we pas op het allerlaatste moment waar de reis precies naartoe gaat. Met dus de onzekerheid of het gaat lukken.

Dan krijgen we de vraag van vrienden, of we zin hebben om elkaar te treffen in Oostenrijk. En, hoewel ik gek ben op bergen en sneeuw (en snowboarden…) komt het er nooit van om in een ander seizoen naar de bergen te gaan (okay, behalve dan naar de Canadian Rockies ;-)). Het idee staat ons wel aan en al snel bellen we terug: ja, we hebben zin! Het wordt dus een wandelvakantie. Te beginnen in Tirol, en daarna zien we wel. Leuk!

Ondanks dat ik me voorneem om me goed voor te bereiden, komt er van trainen niet zo heel veel. En bergen hebben we sowieso niet in de buurt. De weersvoorspellingen geven een dramatisch beeld van regen en nog meer regen. Ik begin te twijfelen of het wel een verstandige beslissing was… Maar: gezellig wordt het vast wel.

We rijden via München naar het zuiden, en net voordat de autobahn Oostenrijk induikt slaan we af, richting Walchsee. Ik weet het gelijk weer: bergen, daar word ik blij van. Wat een prachtig gezicht, die imposante ruige toppen met sneeuwresten, en daartussen de lieflijke groene dalen, beboste hellingen, uitbundig bloeiende alpenweiden, vakwerkboerderijtjes… het shire-gevoel, zeggen we dan tegen elkaar, je verwacht ieder moment een breed glimlachende hobbit tegen te komen! Wauw.

We verkennen de omgeving, beginnen de eerste dag met een makkelijke wandeling, en besluiten het de tweede dag erop te wagen om – met een wandelapp als gps – een stukje trail te doen, naar de Lochner Wasserfall. Best pittig hier en daar, over een steil avontuurlijk paadje, en bij het oversteken van het stroompje over de natte stenen moet ik zelfs een paar keer m’n handen gebruiken… Ik realiseer me dat het goed is om te bedenken in welke richting je een route wilt lopen: ik zou hier niet zo graag weer naar beneden lopen! Gelukkig had ik ‘m als rondje bedacht en gaat de afdaling aan de andere kant iets geleidelijker. Intussen ben ik blij dat we best een redelijke conditie hebben. Op de terugweg begint het te regenen, en eenmaal thuis bliksemt en dondert het onafgebroken… nu zou ik niet graag op een berg staan!

Veel wandelen, dus. We lopen naar de Lippenalm, om het meertje heen en dan de berg op. Als je in het bos loopt op een smal paadje, zie je goed hoe steil de hellingen zijn. Hoe kunnen die bomen zo groeien?! De trekking stokken komen regelmatig van de rugzak. We lopen door de velden naar Kössen, en naar een café op de berg, weer naar beneden, en dan terug door de andere kant van het dal. We gaan met de kabelbaan omhoog in Hochkössen, lopen nog een stuk omhoog, en dan de hele berg weer af naar het dalstation. We lopen nog eens naar de Lippenalm, nu vanaf de andere kant van de berg via de Raineralm, en terug langs de andere kant van het meer.

De ene wandeling is nog mooier dan de andere. Ik kijk mijn ogen uit… wat is het hier schitterend! Af en toe probeer ik een foto te maken, maar die haalt het nooit bij wat mijn ogen zien. Als je tussen de bomen vandaan komt en ineens in een bloemenweide loopt. De laaghangende wolken, die de mysterieuze donkere bossen aan de overkant in vlagen verbergen en weer tevoorschijn laten komen. De ontelbare beekjes onderweg geven me een veilig gevoel, er is altijd water in de buurt. Tegelijkertijd realiseer ik me dat het paadje waar ik op loop ook ineens in een wilde beek kan veranderen, tijdens een wolkbreuk… Gelukkig blijkt de regen vooral in de avond en nacht te vallen, we vinden meestal wel een redelijk droog moment voor een wandeltocht. Maar toch is het iets om rekening mee te houden, bij het bepalen van de route: gladde modderige stenen en latente-bergbeek-paadjes…

Ook de bloemenzee blijft me fascineren. Het late voorjaar is wat dat betreft echt het perfecte moment om hier rond te lopen. Grappig vind ik het weer om te zien dat bepaalde bloemen die je koopt als tuinplant – en die het vervolgens daar niet goed willen doen – gewoon in het wild floreren…

De dag dat we op de Unterberghorn lopen, hebben we mazzel. Niet alleen schijnt de zon, maar er is een festival voor paragliders. In de lucht krioelt het van de parapentes, die als kleurige roofvogels rondjes door elkaar heen draaien op de thermiek. Als we op de berg staan, springen ze één voor één vlak voor onze neus de ruimte in, en we blijven een hele tijd gefascineerd kijken naar het schouwspel. Dat je dat durft! De wind is kennelijk vandaag niet gunstig op de helling zelf, dus de ervaren piloten springen nu aan de steile kant zó de afgrond in. Brrrr… Zelf besluiten we, bijna bij de top aangekomen, om het laatste stukje te laten zitten. Een smal paadje met losliggende stenen kijkt ons aan, bovenop de kam, met links en rechts een steile afgrond… nee laat maar. Het uitzicht is hier mooi genoeg.

Deze kan in ieder geval definitief aan m’n bestemmingenlijstje toegevoegd worden: wandelen in Oostenrijk. Geen beren of poema’s, geen giftige slangen of spinnen, geen loslopende bijterige honden, prachtige natuur, uitdagende wandelpaden, schitterende uitzichten, ik ben helemaal vóór.

Ik wil nog niet naar huis. Dus plakken we er nog een paar dagen wandelen achteraan. En waar dan?

Wordt vervolgd! 😉