Ik ben altijd al een buitenmens geweest. Altijd buiten spelen, in bomen klimmen, bloemetjes bestuderen, babykikkertjes oppakken, op gras fluiten, rondrennen in de blubber en… ik had er nooit wat van. Ik zit dan ook nog steeds in m’n korte broek en slippers gehurkt tussen de planten in de tuin te klooien, zonder erover na te denken. Sinds er meer en meer wordt gewaarschuwd voor besmetting door teken met de ziekte van Lyme, heb ik gek genoeg wel de neiging om overhangende grashalmen te mijden als ik blootsbeens op een pad loop. Maar ja, als je echt in een veld loopt, of in een natuurgebied, tja, dan loop je overal gewoon doorheen. Eventjes checken achteraf, niks aan de hand.

Als we in Duitsland aan het wandelen zijn, heeft manlief plotseling bloed aan zijn been. Ik voelde een bobbel, zegt hij, een soort bolletje, en dat krabde ik eraf… Hmm. Als we weer op de kamer zijn, speuren we het internet af, en lezen van alles en nog wat over teken. Teken, die in nogal grote aantallen voorkomen in het Duitsland, vooral in het Zwarte Woud en… ook in Oostenrijk. Die besmet kunnen zijn met TBE. Waar je erg ziek van kunt worden. Waar geen medicatie tegen is. Wel kun je je vooraf laten vaccineren. Maar dat wisten wij niet. Wij hadden geen idee.

Ik denk aan de paden van afgelopen week. Waar we soms door heuphoge beplanting moesten waden. De graspaden. De alpenweiden. De volgens-de-kaart-bestaat-het-maar-het-lijkt-nou-niet-bepaald-meer-op-een-pad-doorsteekjes. De stapels dennentakken waar we doorheen moesten klimmen, toen onze route versperd was door kapwerkzaamheden. Hmm.

De wandeltochten worden vanaf nu anders. Bij iedere kriebel wordt er gekeken. Na ieder veldje controleren we elkaar braaf. De keuzes worden iets minder avontuurlijk: laat dat smalle begroeide paadje maar zitten, we volgen dit bredere pad wel.

Nog een dag later zitten we aan de koffie op een terras, als er een teek omhoog kruipt op de kuit van manlief. En even later een tweede. Een half uur later is mijn been aan de beurt. Getver!!! Ze kruipen gelukkig allemaal nog, en hebben zich dus nog niet vastgebeten. Kennelijk houden ze zich vast aan een schoen of sok, om vervolgens op een rustig moment naar boven te kruipen. Ik raak nu wel een beetje geobsedeerd.

Ik lees dat je waarschijnlijk pas besmet raakt als de teek zich al 24 uur heeft vastgebeten. Of meteen?! Dat je ze er draaiend uit moet trekken. Nee niet draaiend, recht! Niet knijpend of ‘m verdoven, want dan spuugt ie. Hoewel het geen kwaad kan als z’n kop blijft zitten. Met z’n zuigsnuit met weerhaken die ie met een soort cementmengsel vastzet in je huid, zodat ie lekker lang kan blijven hangen. En die nimfen en larven dan, die zie je bijna niet, zo klein zijn ze… Zitten die dan óók in je kleding? Maar gelukkig overleeft hij maar kort zonder gastheer. Of toch… tot wel een jaar?! Of hij droogt in een dag of 5 uit, binnenshuis. Je kunt ze uit je kleding wassen, 30 minuten op 60° – gelukkig kan al mijn kleding op 60° gewassen worden, not, en ik doe de was sowieso koud – of beter nog: je moet je kleding eerst in de hete droger doen. Ze gaan niet dood van wassen op 40° (ik krijg hier een déjà-vu van coronavirussen)…. ik word gek.

Ik heb overal jeuk.

Het is een heel proces, als ik weer thuis ben. Stapeltjes maken, alles schoon zien te krijgen. Manlief gooit een korte broek in de magnetron. Dat is geen succes, het label smelt direct een gat in de broek. Weer een klusje erbij. Uiteindelijk pas ik een mix van adviezen toe op de verschillende stapeltjes. Ik heb nog steeds jeuk. En dan blijkt er toch eentje te zitten op de borst van manlief (hoewel ze meestal naar warme huidplooien gaan, oksels etcetera, behalve bij kinderen, dan gaan ze weer vaker naar de nek?!)… Met een tekenpen – die ik in de la heb liggen, die was uiteraard niet mee op vakantie – verwijder ik het kreng. Ik doe hem in een bijgeleverd zakje, om te bewaren. Misschien om nog te onderzoeken? Ik weet het niet.

Ik heb in ieder geval een aandenken. Aan die heerlijke vakantie.

Op dit moment neig ik nogal naar het schrappen van die laatste twee toevoegingen aan mijn bestemmingenlijstje (zie deel 1 en deel 2). Maar goed, het slijt waarschijnlijk wel weer. We zien wel. Ik weet nu in ieder geval, voor de volgende keer, van vaccinaties en lange broeken en tekenkaarten en Deet (wat ik ook bij me had maar niet heb gebruikt). Als we er maar niks aan overhouden. 🤔🙄

Nou heb ik ook eens gelezen (😜) dat je de laatste dag van je vakantie iets moet doen wat je bijblijft, omdat dat bepaalt hoe je aan je vakantie terugdenkt. Ik denk dat dat in positieve zin bedoeld was, haha. Maar, daarnaast vind ik het leuk om alles nog eens te beleven door iets op te schrijven en door m’n foto’s heen te lopen. Ik moet alleen misschien niet eindigen met dit verhaal over de laatste dag. Want het was verder echt een leuke vakantie.

Ik denk dat ik even deel 1 en 2 nog maar een keer lees… 😉😁

(Vreemd, ik heb nu ineens hele andere gedachten als ik het over mijn tekenspullen heb… )🤣