Tijdens het wandelen of fietsen of joggen kijk ik graag om me heen om van de omgeving en vooral van de natuur te genieten. Maar wat me opvalt is dat er zo veel troep ligt. Zwerfafval noemen ze dat. Alsof het zwerven een actie is van het afval. Ok, het kan zijn dat er hier en daar een zakje of papiertje uit een vuilnisbak ontsnapt. Maar volgens mij is het meeste gewoon neergegooid. Door mensen. En ik begrijp daar werkelijk niks van.

Van kinds af aan zal ik het wel mee hebben gekregen of zo. En ik weet het, het hangt natuurlijk van de cultuur af en de omgeving waar je in leeft. Maar voor mij staat als een paal boven water: afval hoort in de afvalbak. Net zoals je ook geen peuken uittrapt op de woonkamervloer, en geen blikje achter de bank gooit, zo hoort dat blikje ook niet in je tuin, niet in de berm, niet in de sloot, niet in het bos, niet op het strand… Dat is toch logisch? Daar is toch geen verdere uitleg bij nodig?

Ja, ik heb wel eens een appelklokhuis weggegooid. Daar voel ik me dan al heel opgelaten over. Want uiteindelijk blijft het een probleem, als iedereen op die plek elke dag een appelklokhuis weg zou gooien, wordt het ook een zooitje. Dat lost de natuur niet zelf even op. Maar sowieso, dat ene klokhuis weggooien, dat voelt heel vies. Ik heb daar echt moeite mee. Dus hoe werkt dat nou, mensen die blikjes, flesjes, hele fastfoodketenzakken gewoon neerplempen waar ze staan?! En dan heb ik het hier natuurlijk alleen nog maar over ’grof’ en ‘fijn’ (nee, helemaal niet fijn) zwerfafval, en nog eens over het lozen van hele vuilniszakken, grofvuil of giftige troep…

En dit dan, dit is toch ook redelijk debiel? “In 2018 bleek uit onderzoek dat er in Nederland jaarlijks zo’n 4.000 koeien sterven, en er gemiddeld 12.000 letsel overhouden doordat er stukjes blik in hun maag belanden.” Duizenden koeien dood door zwerfafval. bron: EenVandaag (26 februari 2018)

Als ik dus zo’n blikje zie, dan jeukt het, ik wil het opruimen. Ik heb het al eens gepresteerd om, een hele duik lang, vuilnis van de zeebodem op te rapen en in m’n duikpak te steken om aan land weg te gooien. Zodat de zeeschildpadden er niet in zouden stikken. Ik heb ook al gelezen over allerlei initiatieven om tijdens het joggen vuil op te rapen (ploggen, van het Zweedse plocka en joggen). En toch, op de één of andere manier doe ik het zelden. Wat weerhoudt me?

Het heeft iets met opvoeden te maken. Alsof je kind meer rommel gaat maken naarmate je het opruimt. Alsof je dweilt met de kraan open. En voor wie? Waarschijnlijk ben ik zelf de enige die er blij van wordt, als het in de afvalbak ligt. Moet ik het dan voor mezelf doen? Het zou in theorie in de oefening passen om te leren van jezelf te houden, volgens Justin Brown:

Don’t do it for the recognition that comes from doing it. Don’t do something because you want to be congratulated for it. Instead, do something to help someone where there’s no way for them to know it was you. Do something today to help someone where you won’t get anything in return. bron: https://ideapod.com/loving-yourself-self-love/

Ik wil de natuur helpen, en de natuur geeft me altijd iets terug, dus dat laatste is niet zo van toepassing. Die eerste drie zinnen eigenlijk wel. Ik doe het dan gewoon om mezelf er goed over te voelen. Alsof het geholpen heeft. En toch voelt het als andermans-troep-achter-de kont-opruimen, weer dat dweilen, weer dat gevoel van ik-wil-eigenlijk-iemand-veranderen. Maar… het is die ander z’n leven en gedrag. Maar… het is ook mijn uitzicht, ook mijn natuur.

bord tegen zwerfvuil
Kijk, hier hou ik nou van…!

Dus ik zit nog een beetje te dubben. Ga ik met een vuilniszak op pad?

Hoe denken jullie daar nou over?