Het speelt me parten, vrijwel dagelijks. Toch schrijf ik er niet over. Omdat ik me schaam, denk ik. Terwijl dit blog juist ontstond om een uitlaatklep te hebben voor onder andere dit probleem. Namelijk. Ik. Ben. Werkloos.

Niet geheel vrijwillig, dat niet. Ik ben op een hele asociale, zelfs ronduit gemene manier weggepest. Dit proces heeft jaren geduurd, en ik wist me op een gegeven moment geen raad meer met mezelf. Ik zocht dan maar ontspanning en afleiding in de natuur, de beestjes en plantjes, de simpele dingen van het leven, een nieuwe hobby – tekenen, dus – en wilde ook proberen om mijn alle-kanten-op-schietende gedachten te ordenen door dingen op te schrijven. En dan, hopelijk, te relativeren. Dingen – lees: emoties – veranderen vaak als je ze opschrijft. En zo is toen dit blog geboren, voor allerlei (on)oplosbare problemen.

Iedereen heeft natuurlijk wel eens problemen of tegenslagen. Maar soms is het gewoon te veel, stapelt alles zich op, verergert het één het ander en weet je niet meer waar je moet beginnen om het op te lossen. Net zoals ik niet weet waar ik moet beginnen met vertellen wat er gebeurd is. En dan zeg ik maar niks. Ik heb al vaker gemerkt, dat het moeilijk is om een samenvatting te geven van iets waarbij zo veel verschillende factoren een rol spelen. De toehoorder haakt dan voortijdig af, terwijl het verhaal nooit compleet is. Ik moet zelfs de eerste professional nog vinden die de complexiteit begrijpt.

Misschien moet ik het van me af schrijven in een boek. Niet dat ook maar iemand het zou willen lezen… En is dat wel goed, om al die details op te schrijven, alle herinneringen weer naar boven te halen? Ik wil juist van dat trauma af, ik wil het kunnen vergeten!

En dat laatste is dus waarom ik het over “gemeen” heb: ik heb er een trauma aan overgehouden. Misschien zou iemand anders het heel anders ervaren hebben. Maar voor mij was het heel, heel erg kwetsend en beschadigend. En dat hadden ze kunnen weten. Maar ze hebben ervoor gekozen om mij niet te horen, niet te zien, niet te begrijpen, maar mij gewoonweg te verpletteren, als mens.

Het is mij er niet om te doen om iemand zwart te maken. Alle ingewikkelde details, daar zal ik hier niemand mee lastig vallen, die bewaar ik voor het ongeschreven boek. Ik wil vooral opschrijven wat het met mij gedaan heeft, en nog steeds doet. Want ik wil uiteindelijk verder komen, verder groeien. En hopelijk werkt dit schrijven verhelderend. Brengt het me – of bevestigt het mijn al opgedane – nieuwe inzichten.

Voelt best spannend, dit. Even rustig ademen…

…wordt vervolgd…