Afgelopen december heb ik, na lang aarzelen en twijfelen, eindelijk gedurfd mijn onthullende blogposts online te zetten. Ik ben werkloos geworden. Dat posten was een goede beslissing, de reacties hebben me enorm goed gedaan… Blij dus, dat ik het toch gedaan heb. Het voelt een beetje als een opluchting. En ook een soort berusting. Ik zal het in de ogen moeten kijken, dat ik sta waar ik nu sta. Het verdriet achter me moeten gaan laten, me richten op het nu, en op de toekomst.

Nu zou je kunnen denken: geen probleem toch verder, de banen liggen voor het oprapen! Maar dat ligt dus wat lastiger. Want, niet alleen weet ik niet goed waarnaar en hoe ik moet zoeken, maar… wat durf ik te zeggen?

Dus, stel dat ik een baan zie waarop ik wil solliciteren… dan wil ik het liefst helemaal mezelf zijn. Want ik wil alleen een baan waar ik gewenst ben. Ik ga niet meer in een toxische omgeving zitten, ik ga niet meer vechten om mezelf uit te leggen, ik ga me niet meer continu aan iedereen proberen aan te passen, om er alsjeblieft bij te mogen horen. Ik doe nooit mee aan pretentieus toneelspel en machtswedstrijdjes. Ik wil niet in een verborgen angstcultuur zitten. Maar is dat realistisch? Is dat überhaupt mogelijk?

Vroeger ging ik altijd open en eerlijk een sollicitatiegesprek in, zelfverzekerd dat ik welke klus dan ook wel zou klaren. Ik kreeg ook gewoon altijd de baan. En zo zou ik nog steeds willen zijn. Alleen heb ik nu allerlei twijfels. Over hoe open ik kan zijn over allerlei dingen die nu anders zijn dan toen, of waar ik inmiddels van weet welk gedrag het bij anderen kan oproepen. Wat vertel ik over mijn vorige baan en de situatie waarin ik terecht ben gekomen? Het liefst helemaal niets… Wat vertel ik over mijn neurodivergente brein, en wat hoogbegaafdheid betekent? Wat vertel ik over mijn auto-immuunziekte en wat dat betekent? Wat vertel ik over mijn ijverige werkinstelling, mijn oog voor detail, mijn hoge kwaliteitseisen, mijn drang naar verbetering, mijn instelling om liever te werken dan koffie te leuten? En wat vertel ik verder nog, over mijn kijk op de wereld en de verantwoordelijkheden van de mens?

Het makkelijkste antwoord lijkt: jezelf zijn, alles zeggen, want als ze je daarom niet moeten dan kun je er maar beter niet aan beginnen. Daar zit wel wat in. Dan weet ik ook met wat voor mensen ik te maken heb. Alleen zit er wel een risico in. Misschien voldoe ik best wel, maar is er een andere – even geschikte – kandidaat, die vooraf de indruk wekt geen enkele flaw te hebben, althans, die daar niet voor uitkomt. Die dan de voorkeur krijgt. Maar later misschien niet zo eerlijk blijkt te zijn geweest. Alleen is mijn beurt, met al mijn oprechtheid, dan al voorbij. Want vooroordelen, die kun je niet terugdraaien…

Typisch iets voor mij, om me vooraf al zo druk te maken, piekerend over de juiste aanpak. Terwijl ik nog niet eens weet waar ik überhaupt op moet solliciteren. Maar het is gewoon zo, je kunt maar één keer een eerste indruk maken. En de praktijk heeft mij geleerd dat de mensen die het niet zo nauw nemen met de waarheid vaak in het voordeel zijn. Helaas. Ik heb zelfs ooit te horen gekregen dat men er standaard vanuit ging dat een sollicitant zijn waarden overdrijft en minpunten verzwakt, dus toen ik daadwerkelijk de beloofde ervaring bleek te hebben was men enorm verrast… nou moe?!

Dus twijfel ik weer: durf ik het te zeggen…? Of beter van niet?

Wat zou jij doen?

En zou jij mij aannemen? Of toch liever niet?

Brrrr…