De zoektocht naar mijn talenten verloopt moeizaam. Vroeger dacht ik behoorlijk goed te weten waar ik goed in was. Dat is enorm veranderd sinds de jarenlange “situatie” waarin ik me bevond. Als je alsmaar weer aan het twijfelen wordt gebracht, ga je toch twijfelen.

Het klinkt misschien gek. Ben je dan zo onzeker? Iemand zei eens tegen me: “Maar je wéét toch zelf wie je bent? Als iemand je vertelt: “Jij bent een éénarmige man” dan geloof je dat toch niet zomaar? Je weet toch zelf dat je een vrouw bent met twee armen?” Nee, niet zomaar, nee. Maar als het een structureel dingetje wordt, kan ik je vertellen, dan begin je je toch af te vragen of er iets mis is met je waarneming, je zelfbeeld, je realiteitszin. Ik weet dat de lucht blauw is, maar als er steeds weer gezegd wordt dat de lucht toch echt roze is en waarom ik dat nou niet zie… dan sta ik op een dag naar die lucht te staren met de gedachte: zou ik nou kleurenblind zijn?

Het doet dus iets met me, steeds weer alleen maar horen dat er iets onduidelijks mis met me is (en steeds weer iets anders, ook dat nog) en nooit te horen wat mijn sterke punten zijn of hoe ik dan zou moeten zijn en hoe ik dat zou kunnen worden. En dan, vette pech, laat mijn lijf me ineens in de steek. Mijn energieke, sterke, sportieve lijf is ineens stuk. Een auto-immuunziekte (hoe dat ging heb ik samengevat in Hoezo diabetes?)… Zou dat toeval zijn? Of de zelfdestructieve reactie van mijn lichaam op al die verwarrende kritiek? Ik weet wel dat alles vanaf toen in rap tempo bergafwaarts is gegaan.

Ik vergelijk het met rouw. De fases die je doorloopt, of zou moeten doorlopen. Als ik nu terugkijk, denk ik dat het samenvallen van de diagnose van auto-immuundiabetes en de, laat ik het maar even zo noemen, “pesterijen” in dezelfde periode, ertoe hebben bijgedragen dat ik geen goed verwerkingsproces heb gehad. Ook mijn neurodivergente brein heeft me niet geholpen. En met iedere volgende tegenslag of nare gebeurtenis stapelen de stressfactoren zich dan op. Terwijl alles je dag en nacht blijft achtervolgen, zonder adempauze. En niet alleen heb ik moeite om te accepteren dat ik elke dag wel “iets niet goed doe” omdat mijn bloedglucose alle kanten uit schiet… Nee, het lijkt ook wel of ik met deze ziekte dagelijks herinnerd wordt aan “die periode”, toen dat nare gedrag op het werk is begonnen. Afwijzing. Niet voldoen. Steeds weer.

Maar goed, nu dus die volgende stap. Weer naar de toekomst kijken. Mijn talenten benutten. Maar wat zijn die talenten nou? Waar sloegen “zij” nou de plank volledig mis, en waar zat misschien een kern van waarheid in? Is er iets waar ik wèl iets aan kan veranderen? Daar ben ik nou al jaren over aan het nadenken. Wie ben ik? Hoe zit ik in elkaar? Wat kan ik? Wat is mijn kracht?

Diep in m’n hart denk ik dat het gewoon zou moeten kunnen: een betaalde baan waarin ik mijn talenten kan inzetten, om meteen een stukje van de wereld te verbeteren. Het vervelende is dat ik het vertrouwen ben kwijtgeraakt in wat die talenten zijn. En wie daar op zit te wachten.

Talenten, dus. Ik weet best dat ik bepaalde dingen snel leer. Toen ik me bijvoorbeeld – op het hoogtepunt van die pesterijen – stortte op een nieuwe hobby (tekenen), merkte ik al snel dat ik daar best goed in was (al heb ik inmiddels ook geconstateerd dat er heel veel mensen zijn die het nog veel beter kunnen). Maar ja, daar heb je niet veel aan. Of… weet iemand misschien een baan voor een beroepspuzzelaar waarmee je dan ook meteen de wereld redt?!? 😉

Ik ben een leuke combi van alfa, bèta en gamma. Die combinatie kwam me bijvoorbeeld goed van pas toen ik ging programmeren: ik spotte codeerfouten in no-time. En ik werd in die tijd bij iedere klant al gauw manusje-van-alles, troubleshooter, linking pin et cetera vanwege mijn “talent” om over muren heen te kijken, verder te kijken dan het eigen team, multi-, inter- en transdisciplinair mee te denken en meer. Maar ja, dat staat een beetje raar op je cv.

Dus daar is ie weer: durf ik van mezelf te zeggen dat ik ergens goed in ben? Wat kan ik nou met goed fatsoen over mezelf zeggen? Dat ik intelligent ben? Goed kan analyseren? Een scherpe blik heb? Gevoelig ben voor dubbele bodems? Subtiele waarneming heb, genuanceerd denk? Goed ben met taal? Logica? Vormgeving? Details?

Durf ik het te zeggen..?