Voor de buis hangen heette dat vroeger. Dat klinkt tegenwoordig een beetje raar, zo’n grote flatscreen heeft weinig meer met een buis te maken. Of soms zitten we gewoon een film te kijken op een iPad. Maar goed, televisiekijken, dus.

De reguliere zenders, daar vind ik niet zo veel aan. Dus wordt het vaak Netflix kijken. Oftewel netflixen, want dat is tegenwoordig een werkwoord.

Soms is het helemaal niks. ‘Verwijderen uit mijn lijst’ en 1 ster geven dus. Maar soms… ben ik geraakt. Het kan het verhaal zijn, een goed plot, of het acteerwerk, of het camerawerk, of een combinatie van van alles.

En zo keek ik dus laatst naar een film van Hilary Swank uit 2018. Sowieso vind ik haar films meestal wel de moeite waard, maar het geeft natuurlijk geen garantie. Het valt me regelmatig flink tegen, het niveau van sommige films waar bekende acteurs aan meewerken. Echt jammer dat bepaalde acteurs waar ik fan van ben toch vervallen in flauwe wegwerpproducties. Tja, ze moeten natuurlijk ook gewoon brood op de plank hebben… alleen heb ik soms dat gevoel van jezelf-in-de-voet-schieten.

Maar goed: Hilary Swank, dus. De film What They Had van Elizabeth Chomko gaat over iets wat de meeste mensen wel een keer meemaken in hun directe omgeving: de impact van de ziekte van Alzheimer. De herkenbare discussies en emoties, frustraties en lachwekkende situaties, de moeilijke dilemma’s. De scènes zijn vaak subtiel en goed gekozen. De herinneringen aan een prachtig iemand, die zichzelf stukje bij beetje niet meer is… alles komt weer naar boven. Blythe Danner speelt op overtuigende wijze de zachtaardige Ruth, die zich – gelukkig – nauwelijks bewust is van haar eigen achteruitgang. En één van de meest ontroerende momenten laat me even slikken en opgelucht glimlachen tegelijk, als Ruth in een helder moment aan haar dochter aangeeft dat het goed is, zo.

Een prachtige film dus, en een verhaal dat bij mij persoonlijk weer het één en ander losmaakt.

De volgende dag heb ik er toevallig nòg eentje te pakken. En ook deze film dateert van een paar jaar geleden. Een hele bijzondere productie van Angelina Jolie uit 2017: First They Killed My Father. Ook deze raakt me in mijn hart. Of dat nu komt door de ontwikkelingen rond Oekraïne afgelopen jaar, waardoor de gedachten aan en over oorlog ineens meer naar boven komen…

Jolie zet een eigenzinnige en realistische productie neer – gebaseerd op een biografie – waarin de verschrikkingen die de Rode Khmer heeft aangericht in beeld worden gebracht, vanuit het oogpunt van een Cambodjaans gezin. Zonder opsmuk of muziek, met slechts een enkele conversatie, word ik meegenomen in de aangrijpende gebeurtenissen tijdens de burgeroorlog, meekijkend door de ogen van een kind. Behoorlijk indrukwekkkend.

Beide films blijven nog lang nasudderen. Ik ga zó op in het verhaal en de personages dat ik me verdrietig voel over de ellende, alsof het om mezelf gaat, om mijn eigen leven en vrienden en familie. Dat is een nadeel van supersensitief zijn, heb ik al vaker gemerkt. Je leeft zo met alles en iedereen mee dat je je om de haverklap ongelukkig voelt. Ik word heel makkelijk geraakt. Maar soms is het ook gewoon mooi, om emotie te voelen, om geraakt te worden… dat hoort ook bij leven. En het werkt gelukkig ook andersom, ik kan superblij worden van blije mensen! Leve de feelgood movies…

Hoe werkt dat bij jou? En wat vind jij van deze films? Of kijk je liever feelgoods? Of liever helemaal niks?