Het is niet meer te volgen. Eerst heb ik lang geprobeerd om er vandaan te blijven, om bij de Late Majority of liever nog de Laggards te horen. Misschien had ik al een vermoeden. Maar dat kwam oorspronkelijk eigenlijk alleen omdat ik ooit zo’n Atari had, met Cubase op een floppy, om begeleidingstapes te maken voor leerlingen. En ik vervolgens een floppy met een computerspelletje kreeg. Zo’n stom konijn dat wortels vangt of zo. En ik vervolgens tot diep in de nacht met vierkante oogjes zat te spelen. Met nachtelijke hallucinaties tot gevolg. Nee, dat was niet goed voor mij.

Toen kwam het internet. WOW. Informatie, en niet zo’n beetje ook! Eerst mondjesmaat, maar in rap tempo werd mijn Winkler Prins vervangen door eindeloze zoekresultaten. Het vergde wel iets meer toepassing van een intelligentiefilter, want ook idioten kunnen webpagina’s vullen.

Social media deed z’n intrede, maar dat trok me niet zo. Ik vond de eerste sites en applicaties een kruising tussen exhibitionisme en op de camping. “Zit een broodje kaas te eten”, “Heb een pestbui” en “Kijk een foto van m’n nieuwe bikini”. Nee hoor, niks voor mij. Alleen LinkedIn leek, puur zakelijk gericht, nog enig nut te hebben.

Totdat ik ontdekte dat sommige mensen die wel heel belangrijk voor je zijn maar heel ver weg wonen en die je veel te weinig ziet, ineens dichtbij kunnen zijn als je iets deelt via social media. Toch best leuk. Zeker als dat gebeurt met prachtige foto’s, schitterende natuur, allerlei esthetisch mooie plaatjes.

En nu zit ik zelf op Twitter. Omdat ik teken (lees Hoezo tekenen hoe dat gegaan is…). En ik word gek. Ik wil namelijk alles weten, alles lezen, definitely FOMO: Fear Of Missing Out. Of FOMS: Fear Of Missing Something. Dus terwijl ik als een bezetene door de tweets scroll, vervolgens door de linkedin-berichten swipe, … facebook kom ik al niet eens meer aan toe want de stoom komt uit mijn hersens! Ik lees echt wel snel, maar dit red ik niet! En dan nog alle artikelen op pagina’s waarnaar je verwezen wordt, en… dan moet ik nu.nl nog door voor het nieuws in de wereld! En ik moet mijn mail nog lezen! Hoe DOEN mensen dat? Ik zie soms staan: 7.648 volgend… hoe ziet zo iemand z’n dag eruit? Zijn die ogen geëvolueerd tot quickscanreaders en die vingers tot robotswipesticks? En mijn frustratie is, ik wil echt wel interesse tonen…. maar ik trek het gewoon niet. Ik weet op een gegeven moment ook echt niet meer wat ik waar heb gelezen, ik kan niks meer terugvinden, de oh-leuk-dat-moet-ik-even-onthouden’s stoten elkaar van de wagen en ik eindig met een overvol hoofd, maar eigenlijk met lege handen.

Ik heb dus zelf geen antwoord. En nu doe ik ook nog mee aan deze ‘internetvervuiling’ 😉 door te twitteren en een weblog online te zetten. Oeps.

Okay, lieve iedereen. Ik stuur hierbij uit de grond van mijn hart een warm dankjewel voor al het moois dat jullie de wereld in zenden via alle mogelijke kanalen. Ook al lukt het me niet om overal op te reageren of zelfs maar alles te lezen. Zolang we op een positieve manier bezig zijn, komt het allemaal vast wel goed terecht. En denk af en toe aan je Rustpauze! 😉

Big hug!!!