Verkiezingen. Het lijkt net of je ergens voor kunt kiezen. Zo voelt het voor mij echter niet. Ik blader door partijstandpunten en stellingen, maar kan er niet veel mee. Het ene standpunt kan ik mee instemmen, het andere pertinent niet. En dat geldt voor alle partijen, ik kom niet verder dan 50% instemming. Ik stem dus op een partij waar ik voor minimaal de helft niet achter sta.

Vervolgens kan zo’n partij weer concessies doen. Misschien wel precies op die punten waar ik nou juist wèl achter stond. En dus vertegenwoordigt die partij mij helemaal niet… terwijl ik wel heb “gekozen”. Het voelt als het doormaken van een dilemma, een keuze tussen kwaden, bijna een catch-22. Die vicieuze cirkel zie ik bijvoorbeeld terug in het van links naar rechts naar links naar rechts zwalken van regeringen en kiezers, waardoor ieder beleid weer wordt afgebroken door het volgende beleid, en je er nooit achter komt wat op lange termijn het beste zou zijn. En soms is dat zwalken zelfs nodig, om extreem doorslaan te voorkomen. De kiezer stemt het liefste tégen.

Het is lastig. Natuurlijk is een democratie beter dan een dictatoriaal bewind of autocratie. En ik begrijp ook wel dat het praktisch onuitvoerbaar is om een referendum te houden voor ieder Kamerbesluit. En dan loop je weer het gevaar dat mensen in het wilde weg iets gaan roepen, zonder zich bewust te zijn van de consequenties. Ik denk even terug aan Brexit…

Eerlijk gezegd weet ik ook lang niet overal de lange termijn gevolgen van te voorspellen. Ik probeer zo goed mogelijk mijn verstand te gebruiken, en daarnaast ook mijn hart. Wat is nou de beste keuze? Het liefste zou ik mijn mening geven over de ingenomen standpunten in de partijprogramma’s. De nuances, uitleg en onderliggende doelstellingen vind ik veel belangrijker dan “EENS” of “ONEENS”. Maar ja, zo zit mijn brein nou eenmaal in elkaar, ik kan slecht kiezen zonder gedetailleerde kennis en diepgang, zelfs al gaat het maar om een restaurantmenu… (En dat weet je al, als je me kent, weet je Het leven is als pindakaas nog?)

Wat ik ook jammer vind, is dat ik regelmatig de indruk krijg dat degenen die het voor het zeggen hebben, ook geen verstand hebben van die lange termijn. Ik begrijp bijvoorbeeld niet hoe je “oplossingen” kunt propageren waarbij je simpelweg een probleem doorschuift naar de volgende generaties. Ik heb zelf niet eens kinderen, maar ik vind dat niet zo netjes. Begrijp me goed, als ik zelf geniale oplossingen wist, had ik het wel geroepen, ik ben ook maar één van die stuurlui aan wal. Maar ik probeer ook geen ministerie te leiden of zo.

Zoveel mensen, zoveel wensen, iedereen heeft een ander belang, ook in Europa, ieder land, iedere provincie, iedere stad, ieder dorp, iedere straat, ieder huishouden, ieder individu. We willen alle wensen op hoopjes gooien, verzinnen een budget, kijken waar geld te halen (of maken) valt en verdelen dat over de hoopjes. Hoe doe je dat in hemelsnaam? Hoe zorg je dat dat “eerlijk” gebeurt? Wat is “eerlijk”?

Moeilijke klus hoor, goed regeren… Een uitdaging, heet dat.
Ik geloof dat ik het Nieuws voorlopig weer een poosje ga mijden.