We worden wakker met een hoop lawaai… het is toch geen vuilophaaldag vandaag? Het blijkt van een paar huizen verder te komen. Rijplaten worden neergelegd. Struiken en bomen worden in stukken gezaagd. Wortelkluiten uitgegraven. Bestrating gelicht. Wat overblijft is een kaal stuk grond, dat vervolgens opgehoogd wordt met een laag zand.

Ja, dat herken ik, de grond zakt hier enorm. Zelf heb ik ook het 80 centimeter weggezakte terras moeten ophalen. Ik stond toen voor een zware keuze: alle beplanting eruit en helemaal opnieuw beginnen? Of alleen het terras ophogen en iets nieuws ontwerpen met hoogteverschillen, zodat de volwassen struiken en bomen behouden kunnen blijven? Het is dat laatste geworden, want ik kon dat eerste niet over mijn hart verkrijgen…

En nu ben ik benieuwd wat er gaat komen op die zandvlakte. Zou er ook een ‘helikopterdek’ komen, zoals wij gekscherend de enorme tuinhuizen en overkappingen noemen die de laatste tijd in de ene tuin na de andere verschijnen, en de helft van de postzegeltuin in beslag nemen? Zou er nog groen terugkomen?

Na een paar dagen zie ik pallet na pallet met tegels in de tuin geplaatst worden. Wéér een paar vierkante meter leefgebied minder, voor de vogeltjes, egeltjes, insecten en ander gekrioel. Wéér een stukje vol met ’temperatuurverhogende’ tegels. Tja, ieder mag dat natuurlijk voor zichzelf besluiten. Baas in eigen tuin. Maar persoonlijk vind ik het jammer. Erg jammer.

“…they paved paradise, and put up a parking lot …” klinkt het door m’n hoofd… zo vrolijk klinkend en tegelijk zoooo triest….