Het is dringend tijd voor een muis! Ik merk dat ik een beetje in de herhaling val met al die katten. Ze zijn dan ook zo gaaf om te tekenen, die prachtige ogen, al die variaties in vachten… Maar om de afwisseling erin te houden heb ik deze keer een mooie foto uitgekozen via Pixabay.com door Alexas_Fotos van: een muis dus.
Als ik de foto goed bekijk valt me op hoe bizar veel kleuren deze muis in z’n vacht heeft. Dat wordt een hele klus! Ik besluit “free hand” de omtrek uit te zetten, dunnetjes met potlood. Dan begin ik met de oren en het oog, zoals ik het liefste doe. Ik zet ‘m vrij klein op het 9’ x 12’ papier – net iets groter dan levensgroot.
Het oog is relatief klein in zo’n tekening van een hele muis. Eigenlijk is het gewoon een zwart kraaloogje, dus geen laagjes met kleur. De glans maak ik met een beetje wit, grijs en blauw. De oren zijn wel interessant. Van het ene oor zie je de binnenkant, van het andere de buitenkant. De oortjes zijn heel dun en bijna kaal, dus ik werk met veel roze, paars, en caput mortuum (is een soort paarsbruin). Het neusje is zo klein dat er bijna niets te tekenen valt, het is meer een suggestie. De bovenkant van het kopje heeft veel donkerbruin, met goudgele haartjes ertussen. De haartjes op het voorhoofd krijgen wat donkere boogjes en sprietjes naar verschillende kanten, waardoor er wat diepte tussen de oortjes ontstaat.
Het snuitje is best donker, dus ik gebruik voor de haartjes rond de neus veel donkerpaars, donkerrood en donkerbruin. Bij de kin krijgt ´ie wit met paars, lichtgrijs en lichtblauw. Het ene voorpootje heeft veel kleur door de lichtval en krijgt een verloop van donkerbruin naar rood naar geel. Het andere voorpootje geef ik alvast een roze achtergrond. Ik besluit ook de vacht te voorzien van een hele lichte basislaag kleur. Dan begin ik aan de opvallende oranjerode patch midden op het lijfje.
Ik ga weer alle kanten op, ook al had ik me nog zo voorgenomen een keer vanuit één punt te tekenen. De borst, dan weer de staart, de kleurige schaduwen aan de onderkant van de pootjes, de blauwpaarse weerspiegeling op de rug…
… en iedere keer nog eens over de oortjes en de kop heen. Dan – wéér alles door elkaar – de ondergrond verder ingekleurd, en wat donkere plukjes, lichte plukjes, weer over de oren… En de witte buikhaartjes.
Op de rug wil ik straks dat effect van die glans hebben. Daar gebruik ik alleen een paar bruine en caput tinten, en daar kan ik daarna overheen met Luminance (is wat vettiger) Titanium White. Het schaduwplekje onder z’n buik bij het achterpootje krijgt wat donkerblauw, paars en grijs. De grens met de witte buikhaartjes heb ik trouwens met groen gedaan (Earth Green).
Tja en dan haartjes, haartjes, haartjes. De groepen donkere streepjes tussen de lichte streepjes zorgen ervoor dat je de welving ziet van het lijfje. Ik wissel zo vaak van potlood dat ik steeds weer eindig met een bos van 15 potloden in m’n linkerhand. Die moet ik dan neerleggen om weer even overzicht te krijgen, en dan begint het opnieuw. Op social media zie je dat veel tekenaars en schilders hieraan ‘lijden’: allerlei materiaal, kwasten, potloden, krijtjes et cetera blijven opstapelen in je hand, achter je oor, tussen je tanden, als een hommel die stuifmeel verzamelt 🙂 tot je alles wel moet neerleggen omdat je niet verder kunt. Zie je het voor je?
Op het laatst voeg ik nog heel veel donkere schaduwtjes in de lichte stukken vacht toe, ook in het wit. Dit lijkt altijd eng, omdat het wit dan helemaal niet wit meer is. Maar op de één of andere manier ziet het er uiteindelijk toch uit als een wit stukje vacht…
Dan de grote vraag: wat doe ik met de achtergrond? Op de referentiefoto (van Alexas_Fotos via pixabay.com) heeft de muis een donkere omgeving van “grond”. Dat is heel moeilijk om te tekenen vind ik… en heel veel werk, en je krijgt het nooit mooi donker, en wat als ik het verpest? Ik ben van plan om eens Pan Pastels aan te schaffen, kijken of ik daarmee iets kan. Maar voor nu is het behelpen. Ik priegel dus maar met allerlei kleuren wat minuscule steentjes en zo op de grond, maar beperk me tot het gedeelte net rond de schaduw van de muis. Dat moet het dan maar zijn.
Ik ben niet heel tevreden, maar tot mijn stomme verbazing denken de lezers op Twitter daar anders over.. Jeetje wat leuk, allemaal likes en retweets en comments!
Ik begin ‘m inmiddels zelf ook wel geinig te vinden…
Wat vind jij?