Wie schrijft er nu over een pan?!? Dat moet ik even uitleggen. Ik heb namelijk een hekel aan weggooien. Daar word ik chagrijnig van. En klagerig. Vooral als iets helemaal niet zo oud is. Of maar een heel klein beetje stuk, maar gelijk niet meer te gebruiken. En niet te repareren. O wat heb ik daar een hekel aan! Dat moet allemaal maar in het milieu terecht komen, en ik moet weer iets nieuws kopen, wat ook weer geproduceerd en verpakt en vervoerd moet worden, met alle gevolgen voor het milieu vandien. Dus als er een keer iets is wat boven verwachting lang meegaat, dan word ik blij! En daar mag ik dan ook wel eens bij stilstaan. Bij dezen dus.

De pan. De wonderpan.

Het was een impulsaankoop, superfout dus. Twee-voor-de-prijs-van-één, nou, dat kan ik niet weerstaan. De binnenkant van mijn wokpan begon behoorlijk uit elkaar te vallen, en dat is ook niet best voor je gezondheid. Dus hup, die twee pannen in het winkelwagentje en afrekenen. En dat is nu al TWEE jaar geleden. Terwijl de tweede van de twee nog ingepakt in de garage staat, en de eerste vlijtig z’n werk doet, zo ongeveer dagelijks, en al m’n groenten en weet-ik-niet-wat-allemaal lekker wokt zònder alles compleet vast te laten plakken en te verbranden. En als het dan een keertje toch een beetje misgaat (echt, hoe bak je nou die vleesvervangers zonder dat ze aankoeken, met al die eiwitten?!), dan is een afwasborstel genoeg om er weer als nieuw uit te zien. On-ge-lo-fe-lijk!!!

Hulde dus aan deze wonderpan. Hij maakt me iedere dag blij. Blij dat ie z’n werk goed doet. Blij dat ik ‘m nog steeds niet hoef weg te gooien. Blij dat ik dus niks nieuws hoef te kopen. En dat mag ook wel eens gezegd worden.

Je kleine gelukjes vieren, noemen ze dat.

(En ik maar denken dat ik niet zo materialistisch ben…😂)