Altijd een vol hoofd, ik word er doodmoe van. Ik ben dan misschien niet mijn gedachten, maar ik heb er wel heel veel. Zelfs als ik slaap. Ik word wakker en kan gelijk hele verhalen vertellen over wat ik allemaal vannacht heb meegemaakt. Zonde, want door al die gedachten voelt het alsof ik niet geslapen heb. Nooit rust heb. En soms werkt het verlammend, dat drukke hoofd, en doe ik door al die drukte juist niets. Ik heb echt af en toe een reset nodig. Meditatie dus?

Even met gesloten ogen rustig zitten en focussen op mijn ademhaling. Op mijn lijf. Het lukt me eigenlijk best makkelijk. Maar daarna beginnen de problemen. Want wat ga ik doen, tijdens deze meditatie?

Als ik namelijk geen doel heb, ben ik binnen no time weer vol aan het denken. En dat wil ik nou juist eventjes niet doen. Of wil ik dan teveel? De theorie van mindfulness bijvoorbeeld benoemt dat je je gedachten moet opmerken, zonder te oordelen. Aandachtig te constateren wat je voelt. In het nu. Zonder in te grijpen. Dan is het doel dus om die aandacht, die focus, te oefenen. Aandacht te hebben voor je aandacht.

Maar er zijn nog zo veel meer mogelijke doelen.

Ik kan ook mijn aandacht richten op mijn relatie met wat er buiten mezelf is. Me concentreren op compassie, dankbaarheid, vergeving. Zodat ik me, door het geven van liefde, gelukkiger voel. Dan ben ik dus juist bewust aan het denken, en gebeurtenissen, mensen en het verleden voor de geest aan het halen. Dan ben ik dus juist niet in het ‘nu’.

Ik kan ook de kracht van mijn brein versterken, door in een bepaalde brainwave te komen. En daarmee te beïnvloeden wat er is of gaat zijn. Door het visualiseren van iets positiefs, wordt dit bewaarheid, als een soort self-fulfilling prophecy. Zoals in “Dat wat je aandacht geeft, groeit”. Misschien alleen omdat je ziet waar je op let – je ziet ineens veel meer mensen met een oranje jas als je er net eentje gekocht hebt… Maar misschien is er meer tussen hemel en aarde. De complexiteit van de natuur kàn gewoon niet zo bestaan zonder verbanden. Er is iets onzichtbaars, een energie, een connectie. Wat ben ik daarin, en wat kan ik daarin beïnvloeden? Dan ben ik dus juist heel erg bezig met in control zijn.

Bovendien maakt het menselijke geheugen niet per se onderscheid tussen werkelijke gebeurtenissen en fictie. Of je iets in het echt meemaakt, droomt, gezien hebt of zelf fantaseert, het wordt allemaal op dezelfde manier ‘opgeslagen’. Je kunt jezelf dus een beetje voor de gek houden en je lichaam trainen met je hersens. Alsof je je eigen herinneringen en toekomst maakt. Bizar. Maar het is dus een vorm van invloed uitoefenen.

Dus… ga ik de controle nemen, en mijn gevoel, en mijn leven, veranderen met mijn brein?

Of… juist helemaal niet denken aan het verleden of de toekomst? Alleen maar in het nu zijn? Ontvangen en accepteren wat er is?

Ik zit weer helemaal in de keuzestress door dat mediteren.

Maar.

Ik moet eigenlijk helemaal niks. Van de meditatiepolitie.

Dus ik doe maar wat… als het maar goed voelt.