Eerlijk is eerlijk, het is eigenlijk niet zozeer ‘wintertijd’, maar gewóne tijd. Géén zomertijd meer. Maar door het wintertijd te noemen, lijkt het net alsof we nu al de winter in gaan, voor vijf maanden lang. En daar word ik bij voorbaat al somber van.

Ik ben typisch zo’n lichtgevoelig persoon. Zo gauw de zon schijnt, heb ik meer energie. Wil ik naar buiten. Hoe blauwer de lucht, hoe blijer ik ben. En als de lucht grauw is, is mijn stemming dat ook. Het is ook nogal een verschil: waar er bij daglicht sprake is van 15000 lux, tot meer dan 100000 in direct zonlicht, neemt dat al gauw af naar 1000 op een bewolkte dag… en zelfs tot een schamele 100 op een donkere dag! Ik kom dus kennelijk vreselijk veel licht tekort in de donkere jaargetijden. Het is aangetoond dat ook de kwaliteit van je slaap minder is als je overdag weinig licht hebt opgevangen. Terwijl ik sowieso al moeite heb met opstaan als het nog donker is…

Niet alleen is er überhaupt veel minder licht om op te vangen als de dagen korter èn bewolkter zijn, ik kom zelf ook minder buiten. In de tuin is veel minder te doen, en wandelen, fietsen en buiten sporten, mwah, het komt er toch een stuk minder van. Een buitje is niet zo’n punt, maar ik word zo somber van die door-en-door-nattigheid. Paden en weilanden die continu onder water staan, overal modder en zompigheid. De dagen zijn te kort, er is niet genoeg warmte, niks droogt meer op. En dat terwijl we een paar maanden geleden nog zaten te snakken naar een beetje regen.

En dan de wind. Die agressie! Rukkend aan alles… afgebroken takken, kapotte spullen, platgewaaide planten… ik word er niet vrolijk van. Je moet je verdedigen, je als het ware wapenen tegen de elementen, tegen de natuur. Terwijl ik liever in de natuur wil!

Maar. Hm. Wat een hoop zinloos geklaag. Je woont nou eenmaal in Nederland.

Want helemaal zònder seizoenen lijkt me ook niks. Hoe leuk is het, als alles weer uitloopt in het voorjaar. Dat moet je missen als er geen winter zou zijn. En de herfstkleuren zijn ook prachtig. De paddenstoelen. Een ijskoude zonnige winterdag, lekker wandelen met een dik fluffy vest onder je winterjas, sjaal om, wanten aan, muts op… heerlijk! En dan heb ik het nog niet over dat opmerkelijke gedrag om naar de bergen af te reizen en met nul zicht en ijspegels aan je neus in de storm op een board door de poedersneeuw naar beneden te suizen! Afzien, met bevroren vingers en tenen, vrijwillig! Ik zou zò weer gaan – als er geen coronavirus rondwaarde en m’n rug nog heel was – … hoezo klagen over de winter?

Dus, het gaat er weer om wat ik wèl kan. En hoe ik er zelf tegenaan kijk. Als het koud is in huis, heeft dat bijvoorbeeld ook een voordeel: het is goed voor m’n lichaam. Dat houd ik mezelf dan voor, terwijl ik zit te rillen in een zomers t-shirtje achter m’n laptop. Dit is gezond!! En als ik dat zat ben, trek ik een lekker vest aan of pak een knus dekentje. Is dan ook weer lekker. Ik heb m’n werkplek bij het raam, zodat ik zoveel mogelijk licht opvang. Als ik naar buiten ga, vind ik het superfijn om functionele technische kleding te hebben… wat een comfort, wat een luxe, om je te kunnen beschermen tegen regen en wind en kou! Sneeuw, yay, mag ik m’n gewatteerde boots aan (zonder compleet voor gek te lopen, bedoel ik dan)… En als er een zonnestraaltje tussen de wolken door schijnt, loop ik als een weirdo met m’n gezicht naar de zon om ieder luxje op te zuigen. Hoe meer licht er op je netvlies valt hoe beter. Slurp slurp met die ogen.

Accepteren. Daar is-t-ie weer. Omarmen. Omdenken. If you can’t beat it, join it. Go with the flow.

En dus: de enige reden om te gaan zitten schrijven wat de wintertijd met me doet, is dat ik mezelf zo vertel dat ik er bewust anders naar moet kijken. Het is niks speciaals, iedereen heeft er min of meer last van. Boring… (Jôh?! Heeft er al iemand anders hetzelfde geschreven dan?😉) Moet je maar emigreren. 😂

Zie je: ik ben alweer wat vrolijker… 😊

PS En ik heb m’n lijstje van vorig jaar voor de naderende winter alvast bij de hand!