Rotte appel (2) – Vlindervechten

Als ik weer een rotte appel in tweeën snijd en in het schaaltje leg, heb ik niet het idee dat dat nog nuttig is. Voor m’n gevoel is het veel te laat in het jaar voor vlinders. Maar in feite is dat niet zo. In september komen er nog allerlei rupsen uit, en zelfs nu, in oktober, fladdert er nog regelmatig een vlindertje langs. En inderdaad, al gauw hebben ze de appel gevonden. Dan weer een zandoogje, dan weer een atalanta.

En dan zit er een dagpauwoog! Ik ben verbaasd, want ik weet nog goed dat ik gelezen heb dat zo’n appel atalanta’s en zandoogjes aantrekt, en die komen inderdaad regelmatig (en theoretisch ook gehakkelde aurelia’s – maar die laatste heb ik hier sowieso nog nooit gezien). Maar een dagpauwoog op een rotte appel… leuk! Ze zijn heel algemeen, zeggen ze, en toch heb ik ze niet zo vaak in de tuin. Terwijl ik ze echt prachtig vind, ik hou van al die verschillende kleurtjes in zo’n beestje. En dan dat kleine randje, dat doet denken aan minuscule zebra- of tijgerstrepen, dat maakt ‘m extra spannend.

Of het steeds dezelfde is weet ik niet zeker natuurlijk, maar het blijkt geen toevallige ontmoeting. Meerdere keren per dag komt ie terug, en dat nu de hele week al.

En dan landt er een atalanta op de rand van het schaaltje. De dagpauwoog zit op dat moment midden op de appel, vleugels plat uitgespreid, lurkend aan de zoetigheid. De atalanta blijft op de rand zitten, en steekt z’n tong steeds verder naar voren, om ook mee te snoepen. Dat gaat eventjes goed. Maar, terwijl ik ze door m’n ingezoomde cameralens bespied, zie ik dat ze mot (😝) krijgen. De dagpauwoog heeft geen zin om te delen. En er ontstaat een wirwar van tongen en voelsprieten en pootjes, terwijl de atalanta probeert om stand te houden en de dagpauwoog toch duidelijk laat blijken dat hij niet van het gezelschap gediend is.

Dan stapt de dagpauwoog pontificaal bovenop de atalanta, die daarop plat gaat en wat hulpeloos ligt te spartelen. De dagpauwoog trappelt nog een beetje heen en weer, alsof ie wil zeggen: En nou opgesodemieterd!! En niet meer terugkomen!! Als de dagpauwoog van hem afstapt, schudt de atalanta beduusd de vleugels en fladdert weg. Nou dan niet hoor!

Oef. Ik vind vlinders altijd zo lieflijk en feeëriek! Maar ze kunnen dus ook héél lelijk doen… 🙄