Heerlijk vind ik het, om weer wat vaker even te zitten tikken. En toch moet ik steeds even op gang komen, als ik een tijdje niks geschreven heb. Ook bij andere blogs zie ik het onderwerp regelmatig terugkomen: ga ik door met bloggen of niet? Waarom blog ik eigenlijk? Kennelijk is die vertwijfeling ons bloggers niet vreemd. En ik geef toe, die heb ik ook van tijd tot tijd.

Ondanks dat ik niet echt aan social media doe – dat is zinloos, ik laat dat soort dingen te snel verwateren om een netwerk op te bouwen – is het hele beloningsprincipe ervan inmiddels ook bij mij binnengeslopen. Een like-je hier, een comment daar, en hoeveel mensen hebben m’n bericht gelezen? Ik trap er toch in. Cijfers. Aantallen. En daarmee begint die vertwijfeling. Alwéér.

Want ik schrijf helemaal niet voor een groot publiek. Niet op Twitter, niet op Facebook, niet op m’n blog… Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Omdat ik er iets bij voel, er energie van krijg, m’n hart wil luchten, iets op een rijtje wil zetten, wil nagenieten, ergens trots op ben, iemand wil helpen, of zomaar toevalligerwijs iemand in de lach wil laten schieten – en mezelf natuurlijk ook! En ja, het doet me heus wel goed om in de statistieken te zien dat mensen m’n blog lezen, en er misschien zelfs iets van vinden, en dat misschien zelfs ook nog af en toe laten weten. Ècht wel.

Maar tegelijkertijd is het een uitdaging voor me. Niet bezig zijn met zoeken naar waardering. Me niet aanpassen aan wat ik denk dat een ander vindt. Nee, ècht, ècht schrijven wat ik wil schrijven, vanwege het intrinsieke plezier, de voldoening die het me geeft. Zelfs als lang niet ieder stukje geschikt is om te posten. Liggen sommige onderwerpen wat gevoelig. Is er soms geen touw aan vast te knopen, waar deze blogsite nou over gaat.

Nou, over mij dus. Over wat mij bezighoudt, waar ik over nadenk, mijn brain farts, of ander geneuzel, iets wat ik zie. Ohhh ik vin dat beesje mooi! Dus. Van die dingen. En op de één of andere wonderlijke manier geeft het afsluiten van een schrijfsel altijd een soort opluchting. Satisfaction. Een tevreden gevoel. Vandaar dus ook: een zelfhulpblog!

(En intussen kijk ik stiekem of je dit al gelezen hebt. Want eerlijk is eerlijk, dat maakt het nòg leuker! Ik hou echt wel van jullie…)

Dus ik schrijf wéér m’n gedachten op, om mezelf te overtuigen. En ik ga gewoon door, voorlopig.

Denk ik.