Ik heb soms van die rare gewoontes. Soms zijn ze ook maar tijdelijk. En soms komen ze na een poosje ook weer terug. Eén van die gewoontes is het aandachtig kijken naar de ochtendhemel. Vaak is die bij zonsopgang zó mooi dat ik de drang niet kan weerstaan om een foto te maken.

De mazzel die ik heb, is dat mijn slaapkamer aan die kant ligt. De gordijnen ‘s morgens open en bam!!! daar-is-t-ie. De ochtendhemel. Een goed begin van de dag. Toegegeven, het is ook nogal eens grauw. En dat heeft ook z’n effect. Maar al die ochtenden dat er ook maar een sprankje licht door de wolken gluurt en de prachtigste kleuren creëert… ik sta altijd even gefascineerd te staren. En te genieten. En vervolgens wil ik dat zo graag delen! Heb je het gezien, hoe mooi? Daar sta ik dan weer, met m’n telefoon of camera. Om weer tot de conclusie te komen dat het plaatje het niet haalt bij het echte werk. Kijk nou maar gewoon naar buiten!

En ik sta te peinzen. Die wonderlijke ster, zo ver weg, laat ons baden in licht en warmte. En al die dampende wolken kunnen dat zomaar tegenhouden. Zodat wij op ons stukje aardbol grauw en koud lopen te wezen. En elke dag komt er weer een nacht, en draaien we weg van die bron van licht en warmte. En daarna komt er weer een dag. Met die verblindende ster. Of wolken. Wonderlijk allemaal, ja. En zo gewoon.

Maar goed, wat doe ik nu met al die foto’s? Op m’n blog zetten dan maar! Nou ja, een paar dan, laat ik het niet te gek maken… 😉

Dus bij dezen. Het uitzicht vanuit mijn raam op de ochtendhemel. Ik kan niet goed kiezen…Welke is het mooist?