Neeee! Niet weer! Of..? Ik hou me zo braaf aan mijn schema, rustig opbouwen, niet te hard van stapel lopen, de tijd nemen… Zo’n twee maanden geleden besloot ik om ondanks mijn blessures het joggen weer voorzichtig op te pakken. Om aan te sterken. En dat pakte tot nog toe goed uit. Heerlijk om buiten een beetje te hobbelen, ook al heb ik duidelijk geen aanleg… Met weliswaar tussendoor een vakantie lukt het verder toch goed om 2 tot 4 keer per week te joggen. Ik ben begonnen met een half uurtje 3-om-2, en zit inmiddels op drie kwartier 7-om-1 ½.

Gisteren besloot ik de route weer wat te verleggen richting mijn ‘normale’ rondje. En na een half uur krijg ik stekende pijn in mijn bovenbeen/lies. Wat nou!?! Even wandelen, en dan hup… weer verder hobbelen. Maar het wordt erger. Oh-oh. Niet de bedoeling. Wijzer geworden van alle blessures afgelopen jaren, besluit ik om maar te gaan wandelen en de kortste weg terug te nemen. Hm.

Later ga ik spontaan met iemand wandelen, eigenlijk zonder erover na te denken. En merk na een half uur dat mijn been weer behoorlijk pijn doet. Ik heb dus echt geen zin in wéér een blessure, getver!

De volgende dag zit ik te balen, want: ik wil joggen! Daar ben ik inmiddels achter, ik vind het gewoon fijn! Ook al kan ik het helemaal niet goed! Wat moet ik nou weer verzinnen? Ik ga maar weer een beetje sportief doen op zolder, in de weer met gewichtjes, matjes en bankjes >gaap<. Saaaaaiii.

Het blijft kriebelen. Potver. Voorzichtig huppel ik wat door het huis. Voel ik iets? En zò? En nog iets harder? En als ik m’n knieën in de lucht gooi? Het lijkt te gaan… Dus de stoute hardloopschoenen toch aan. Daar gaan we. Ik pak m’n schema op van een week terug en hou het op 5 ½ tot 6 minuten joggen.

Na bijna een half uur voel ik nog niks ernstigs. Zou het…? Ik sla weer af richting m’n ‘normale’ rondje, maar neem wel halverwege het ‘smokkelpaadje’. Het gaat nog steeds goed.

Ik maak ruim 50 minuten vol. Wat een opluchting! Ben ik nu eens verstandig genoeg geweest, door gisteren gelijk te stoppen? Niet nog-even-doorlopen-want-misschien-valt-het-wel-mee? En is dit nu de beloning?

Dat is namelijk de ellende met veel blessures: stoer doen helpt je niet. Als je richting een ontsteking gaat, wordt die steeds langduriger, en moet je steeds langer rust nemen om te herstellen. Dat probeer ik dus voortaan te vermijden!

Mijn rug is nog niet ok, maar ik kan wel weer joggen… En daar ben ik superblij mee!!!