Jong tuingrut

Sommige mensen hebben liever een balkon. Of helemaal geen ‘buiten’, want daar heb je zo veel werk aan. Tja, ik heb ook genoeg andere dingen te doen maar… je kunt er ook zo veel plezier aan hebben! Vooral als je opnieuw begint met een stukje beplanten. Zo heb ik afgelopen november noodgedwongen een gedeelte van de tuin moeten vernieuwen en – voor het eerst in de herfst in plaats van in het voorjaar – van nieuwe plantjes voorzien. Op dat moment is er niks aan, allemaal van die verlepte verdroogde winterslaapgevallen in een potje, waar je nog voor moet betalen ook! Je probeert je een voorstelling te maken van hoe het moet worden, verzint wat je waar wilt hebben, stopt het in de grond, … en dan maar wachten.

En dan is het ineens voorjaar. Het zonnetje schijnt af en toe flink, dan regent het weer eens lekker door, en zowaar komt er hier en daar iets uit de grond oppoppen! Aaaaah! Moederlijke gevoelens maken zich meester van mij en ik kruip rond op de grond om het jonge grut te bewonderen en aan te moedigen. Hee, deze doet het ook, kom maar op joh, doe je best, je kàn het!

Sommige soorten heb ik nog niet eerder gehad en dan is het helemaal spannend… Hoe lang duurt het voordat ‘ie groot is, hoe groot wordt ‘ie, wanneer gaat ‘ie bloeien, zien de bloemen er uit zoals ik verwacht, hoe zijn de kleuren, hoe lang bloeit ‘ie – kortom, houdt ‘ie zich aan z’n specificaties? En dan ook nog: wat doet ‘ie volgend jaar? Komt ‘ie weer netjes op, of houdt ‘ie het voor gezien? Of, zoals ook zo vaak gebeurt: besluit ‘ie om ergens anders in de tuin te gaan wonen? Want daar heb ik inmiddels ook vrede mee moeten sluiten: de natuur bepaalt het echt zelf. Jouw keuze is een illusie. Je bestudeert vooraf tot in detail wat zon nodig heeft en wat niet, en ehm… en daar houdt het eigenlijk wel op hoor bij mij, ik ga niet met de zuurgraad en zo in de weer. Ik kijk gewoon een beetje wat ik mooi vind bij elkaar qua kleur, vorm, blad, hoogte, bloeitijd en zo. Maar dus, zonnige plant, goeie stek, vruchtbare tuingrond… en het jaar daarop gaat ‘ie lekker aan de andere kant in de schaduw tussen de stenen op m’n terras wonen. Afijn.

Maar voor nu: deze zijn in ieder geval bezig met hun wedergeboorte, in mijn tuintje! Mijn kindjes! Zijn ze niet lief?

Terwijl ik dit zo schrijf, lijkt het me leuk om eens een overzicht te maken van alle planten die ik in de tuin heb (gehad) en wat m’n ervaringen ermee zijn. Ik ben namelijk voorstander van makkelijk: wel een gezellige tuin met veel planten maar wel onderhoudsvriendelijk! Herkenbaar?