Zoals ik regelmatig beschrijf, heb ik soms wat worstelingen met de natuur. Ik heb dan een bepaald beeld van hoe m’n tuintje eruit moet zien, maar de natuur denkt daar anders over. Het ene plantje wil gewoon absoluut niet groeien, het andere woekert zich suf, het liefst ook nog op de verkeerde plaats. Soms grijp ik in, soms berust ik. En soms krijg ik een verrassing kado.

Vorig jaar had ik bijvoorbeeld aanwaaitomaten – die het trouwens een stuk beter deden dan het plantje dat ik dit jaar zelf heb gepoot. Er hangen twee groene tomaten in, en die zullen niet meer rood worden vrees ik. Je hebt het gewoon niet voor het zeggen hè.

Zo heb ik ook vorig jaar wat bloembollen gekocht. Strategisch geplant op verschillende plekken – ja niet dus, ze werden overwoekerd voordat ze goed en wel uitliepen. Leuk geprobeerd, dacht ik, maar helaas, en liet het daarbij. Nooit meer iets van teruggezien.

Een paar maanden geleden had ik weer eens zo’n bui en ging ‘regelen’. Deze planten eruit, die woekeren te veel, die is niet happy daar en moet meer naar de schaduw, die wordt te groot en knip ik af. En een hele bos uitgebloeide uvaria (vuurpijlen) graaf ik op en zet ze een stukje naar achteren, zodat ze minder over de bestrating hangen. Zo, dat is beter.

Inmiddels is het oktober, en er zit een rare knop aan een dunne steel. De vuurpijlen hebben normaal gesproken een wat dikkere steel, en ook het blad ziet er ietsje anders uit. En dan, een dag of wat later… verrassing! Het is één van de verloren gewaande bloembollen van het jaar daarvoor, die spontaan gaat bloeien!

Ik weet echt niet meer wat ik gekocht had dus moet het gewoon opzoeken, ahum, maar het blijkt een Acidanthera of Abessijnse gladiool. Hij heeft zich helemaal niet laten zien vorige zomer, maar heeft zich kennelijk een jaar lang schuilgehouden en nu besloten om – zelfs dwars door de zware bladeren van de vuurpijlen worstelend– het licht te aanschouwen! En ook nogal opmerkelijk, omdat hij normaal gesproken in augustus zou moeten bloeien en niet winterhard is, je hoort ‘m eind oktober uit de grond te halen…

abessijnse gladiool

Ik vind ‘m zoooo stoer… en zoooo prachtig!

En zo heeft de natuur altijd weer een verrassing in petto.