Het is een prachtige zwoele avond. We dwalen nog wat door de smalle straatjes van het oude Malia, nadat we in ons favoriete lokale tentje hebben genoten van de Kretenzische keuken en gastvrijheid. Terwijl we de schattige oude huisjes bewonderen, worden we zelf ook bekeken door de oudere locals die voor hun deur van de avond zitten te genieten. Ons klungelige ‘kalispèra’ wordt steevast beantwoord met minimaal een vriendelijke knik en een glimlach. We slenteren over het piepkleine kerkpleintje met restaurantjes, en gebaren verontschuldigend naar de eigenaren dat ons buikje al vol zit. Neenee, we komen niet zitten, we lopen gewoon nog even mensen te kijken!

Net als we denken dat we nu toch wel verder moeten lopen, zien we allebei tegelijkertijd dat er een zaakje zit dat we nog niet eerder hebben gezien. Ok, dat is een mooie smoes om nog even te blijven hangen! We lopen er naartoe en kijken naar binnen. Het ziet er mooi uit, ambachtelijk, wat is het eigenlijk? We staan een beetje door het raam te neuzen, als we gewenkt worden door een dame. En ach, waarom niet, laten we eens gek doen en de toerist uithangen.

Prachtige olijfhouten lepels, lokale drankjes, olijfolie, honing, allemaal leuk, dat wel – maar net als bij al die andere zaakjes met lokale producten. En dan zie ik wat bewegen…. levende bijen! Er staat gewoon een bijenkast! Nou ja, een stukje ervan dan. Wat leuk! We staan gebiologeerd naar de krioelende bijtjes te kijken en vragen hoe dat zit. De dame loopt weg en roept een oud mannetje dat voor de kerk op een bankje zit te discussiëren (want dat doen die oudere Grieken, die kletsen niet, die discussiëren). Hij komt haastig aangelopen en gaat direct – honderduit onverstaanbaar brabbelend – op zijn knieën zitten voor de bijenkast. Hij wijst en volgt met z’n oude verweerde vinger een bepaalde bij. ‘Dat is de koningin’, vertaalt zijn dochter voor ons. Haar vader blijkt dus zelf de imker te zijn. Hartstochtelijk (althans, zo klinkt het, maar ik versta er geen woord van) vertelt hij over de bijen, steeds maar wijzend waar de koningin nu weer zit. Zijn dochter probeert hier en daar wat te vertalen.

Je begrijpt dat we niet zonder honing dat zaakje uit lopen.

Na veel te lang wachten is de pot nu eindelijk open gegaan. En hij is on-voor-stel-baar lekker. 😜

PS De pot hebben we dus een jaar geleden gekocht, toen we nog geen flauw idee hadden wat 2020 in petto had voor de wereld. Ik moet er even niet aan denken wat de pandemie betekent voor de Kretenzers…