Ik heb een vreemd gevoel. Een beetje gedesoriënteerd. Onwerkelijk. Verward. Naar Mars?

Iedereen heeft zo zijn visie op “het leven”. Vanuit religie, wetenschap, oude beschavingen en wijsheden, de moderne informatiemaatschappij, of wat dan ook, vorm je je een eigen beeld. Van wat we hier doen. Hier, in dit leven. Of althans zouden moeten doen.

Dat we niet zo handig bezig zijn, wat betreft het opmaken van onze aardbol, is wel duidelijk. Het klimaat, de natuur, de overbevolking, tegenwoordig allemaal veel meer in het nieuws – wat aan de late kant, maar hopelijk niet tè laat. Ik ben geneigd om te denken: als we nou maar allemaal het licht zien, het roer omgooien, onze intelligentie inzetten, dan kan het nog goed komen. Misschien. Denk ik. En dan weet ik nog niet of de techniek ons meer ruimte biedt voor meer spiritualiteit of dat meer spiritualiteit ons losmaakt van de techniek – en de bijbehorende materialistische welvaartsrace. Maar ergens moet er een oplossing komen, een ommekeer. Dat we erachter komen waar het werkelijk om draait. Iets hogers, iets ultiems. Een soort oerbalans in alle energie.

En dan zit ik televisie te kijken. Op Netflix kun je de documentaire annex science-fiction serie uit 2016 zien van National Geographic: Mars. Met fragmenten van non-fictie, en interviews met real life mensen zoals Elon Musk. En ik raak in verwarring.

Het is op zich bekend, dat je hersenen bij het opslaan van herinneringen geen onderscheid maken tussen, realiteit, fictie en droom. Dat zorgt er bij mij voor dat ik een emotie kan overhouden aan het zien van iets op televisie, ongeacht of het echt was of fantasie. Deze serie over Mars is daar duidelijk een voorbeeld van. Mijn hersenen draaien overuren!

Is dit mogelijk? Kunnen we naar een andere planeet reizen? Kunnen we op een andere planeet overleven? Kunnen we een andere planeet koloniseren? En dan komt er een droevig gevoel bij me opzetten. Geven we de aarde op? Gaan we hetzelfde doen met een andere planeet? Wat leren we hier nou van? Welke voor ons onzichtbare vormen verwoesten we als we een vreemde planeet zomaar denken in te lijven, als dat al lukt?

Het is natuurlijk eindeloos fascinerend, hoe slim wij mensen zijn, welke technieken we weten in te zetten, welke kennis we opbouwen, welke problemen we weten op te lossen, hoeveel lef we hebben. Maar… kunnen we dat dan allemaal niet gebruiken om onze “eigen” planeet te redden? Onze natuur, onze ecosystemen, die ons in leven houden? Ik begrijp best dat we niet kunnen voorkomen dat een meteoriet ons raakt, of een reeks vulkaanuitbarstingen of een flinke zonnevlam het leven op aarde om zeep helpt. Maar wie zegt dat dat niet zal gebeuren op een andere planeet?

Deze serie intrigeert me enorm. Hij roept heel veel vragen op, waar geen antwoord op te geven is. Door de geacteerde scènes wordt, heel interessant, de menselijke kant van het hele vraagstuk ook belicht. Wat vergt het van een mens, zo’n reis naar en verblijf op een verre ‘lege’ planeet? Als feiten-en-kennis-nerd vind ik de wetenschappelijke kant waanzinnig fascinerend. Ik krijg een soort adrenalinekick van het idee, ontdekken, uitvinden, oplossen. Maar ik blijf toch voornamelijk met een beetje triest gevoel zitten. Ik wil het nog niet opgeven, onze aarde! Onze prachtige blauwe planeet met het gekrioel aan leven erop!

Ik wil de wereld redden!

Kunnen we dat óók doen? En snel?