Ik merk dat ik er even een beetje doorheen zit vandaag. Eerst nog even corvee, de boel opruimen, schoonmaken, en dan… even zitten. En ik besluit dat het tijd voor mezelf is. Tijd om even op te laden. Afgelopen weken waren best hectisch, veel aan m’n hoofd. En ik ben zo’n typje dat vaak bezig is met ‘moeten’. Alles moet nuttig zijn. Drukdrukdruk. Nou, dit móet nu even.

En ik doe iets – eigenlijk heel gewoons – wat ik nooit doe voor mezelf: ik maak een bakkie koffie! Die lekkere, van Nespresso. Nounou, dat is bijzonder, denk je dan 🙄. Maar ik doe dat nooit. Ik ben al trots op mezelf als ik een thermoskan heet water heb gemaakt en daar af en toe uit drink, want meestal vergeet ik dat. Ook met rondjes koffie halen voor anderen ben ik altijd te laat; die hebben dat dan al drie keer zelf gedaan.

Dus ik ga gewoon lekker even zitten met mijn koffie en geniet. Jeetje, wat kan zoiets gewoons toch heerlijk zijn! Wat een kadootje voor mezelf is dit momentje! Hoe makkelijk is dat. *>diepe relaxte zucht<*

Dat smaakt naar meer… ook figuurlijk. De zon schijnt en ik besluit mezelf nog meer kado te doen. Ik ga hardlopen – een intervaltraining van een half uurtje – , daarna even douchen, en dan ga ik wandelen! En ik neem m’n cameraatje mee, misschien kan ik vogels spotten of zo.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik loop lekker m’n training, en gluur ondertussen alvast waar de vogels uithangen, dan neem ik dat pad straks op in m’n wandelroute.

De zon blijft gelukkig schijnen, dus tegen de tijd dat ik na het douchen weer buiten sta moet ik met m’n ogen knijpen in het felle licht van de laaghangende zon. Zul je net zien, wil ik foto’s maken, heb ik alleen maar tegenlicht… Nou ja, geeft niks, we zien wel.

Alsof ze dat hebben afgesproken, zijn de vogels die ik eerder gezien heb allemaal spoorloos. De grote witte zilverreiger staat er wel maar vliegt gelijk weg als ik in de buurt kom. De smienten zijn in geen velden of wegen te bekennen. Nou moe…

Ik maak toch nog wat foto’s, misschien zit er nog iets tussen voor een blogpost, daar kijk ik later wel naar.

Het landschap zelf is prachtig om naar te kijken, de weilanden, het rietland, de kleine plassen overal, de laagstaande zon schittert op het water… Het pad loopt door modderige poeltjes hier en daar, soms een avontuur op zich, maar dat kan me niet schelen.

Tegen de tijd dat ik thuiskom, voel ik me weer een stuk beter. Zo zie je hoe belangrijk het is om af en toe dingen te doen waar je blij van wordt, die je energie geven! Nou ja, energie… ik val vervolgens zowat in slaap op de bank… maar wel lekker ontspannen!