Weer die footprint…

Als ik de waterrekening krijg van afgelopen jaar, maak ik van binnen een piepklein sprongetje. We hebben 17 m³ – bijna een kwart – minder water verbruikt! ‘Tuurlijk, het is maar een druppel op de spreekwoordelijke gloeiende plaat (hm, ik zie ineens La Palma voor me – de natuur is ook niet altijd milieuvriendelijk geloof ik), maar toch, iets is beter dan niets. Al zal het wel voornamelijk aan de minder hete zomer hebben gelegen…

Het is maar een piepkleine verlichting van de eigen footprint waaronder ik gebukt ga. Makkelijk is het sowieso niet, om de mate waarin ik de wereld opmaak en vervuil te verminderen. En nu helemaal niet meer. Ineens auto-immuun diabetes krijgen (en daarmee insuline-afhankelijk worden) helpt niet bepaald. En als je dan nog je gezondheid een beetje probeert op te krikken met de aanschaf van een insulinepomp, is het hek van de dam. Als ik de eerste dozen met materialen binnen krijg, staan de tranen in m’n ogen. Hoe maak ik dit ooit goed?!?

Plastic weggooidingen in plastic blisters in kartonnen doosjes in kartonnen dozen met plastic vulmateriaal. En ik heb er héél veel van nodig. Ik voel me echt vreselijk! Wat een verschrikkelijke vervuiler ben ik! En het is nog niet eens alles… Nadat ik net ketonenstrips heb besteld, blijk ik ook nog pleisterlijm nodig te hebben, dus ik bel er snel achteraan: kunnen jullie die bestellingen nog samenvoegen? “Ja hoor, geen probleem”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Waarop ik de volgende dag twéé bijna lege dozen thuisgestuurd krijg, beide opgevuld met – jawel – plastic. Terwijl lijmdoekjes ècht niet breekbaar zijn. >Snik<…

Hoewel ik best blij ben met m’n nieuwe insulinepomp, heb ik m’n beklag al bij de leverancier gedaan over de verspilling die ermee gepaard gaat. De constructie van het systeem is zodanig, dat ik iedere drie dagen allerlei plastic wegwerphulpmiddelen nodig heb. En tweemaal zoveel insuline weggooi als mijn dagdosis. Niet alleen verspilling van de productie, verpakking en vervoer van het spul, maar ook extra triest als je bedenkt hoeveel mensen ter wereld sterven door gebrek aan insuline. Omdat het te duur is, of simpelweg niet verkrijgbaar.

Dit schuldgevoel is niet fijn. Maar ik weet ook dat er nog véél en véél grotere vervuilers zijn. Die daarmee niet eens iets aan het verbeteren zijn, behalve hun banksaldo.

Laatst werd ik gewezen op de uitleg van carbon footprint op Wikipedia. Het doet me denken aan de campagnes van de overheid, dat ‘de burger z’n eigen troep moet opruimen’, waar ik eerder over schreef.

“The idea of a personal carbon footprint was popularized by a large advertising campaign of the fossil fuel company BP in 2005, designed by Ogilvy. The campaign was intended to divert attention from the fossil fuel industry onto individual consumers. It instructed people to calculate their personal footprints and provided ways for people to “go on a low-carbon diet”. This strategy, also employed by other major fossil fuel companies borrowed heavily from previous campaigns by the tobacco industry and plastics industry to shift the blame for negative consequences of those industries (under-age smoking, cigarette butt pollution, and plastic pollution) onto individual choices.”

Het feit alleen al dat deze Wikipedia-pagina vol staat met propaganda en vraagt om revisie, geeft aan hoe ingewikkeld en lastig het is om aan de juiste gegevens te komen. Hoe moet ik nou als individu nog weten hoe het zit? Wie er schuldig is aan wat?

Wat me natuurlijk niet vrijpleit, maar dat wil ik ook niet. Ik wil me alleen iets minder rot voelen over mezelf. Op de site verbiedfossielereclame.nl kun je daarover ook een interessant standpunt lezen. Wat ik dus bedoel is, bedrijven mogen ook wel eens wat serieuzer meedenken en moeite doen. Sterker nog, ik denk dat milieuvriendelijkere oplossingen soms nog makkelijker èn goedkoper zijn… (en ik wou dat ik iets nuttigers gestudeerd had) 🤔

Afijn, we worden dus aan het doemdenken gezet, zodat we het opgeven. Maar wat we eigenlijk moeten opgeven is: het willen van alsmaar méér. Meer dan jij. Groter. Mooier. Nieuwer. Dingen die we eigenlijk niet nodig hebben.

En daarin zondig ik ook wel eens. Want wat is nodig? Dat is maar net wat je jezelf wijsmaakt. Maar, ik heb ook gemerkt dat het me een bepaalde rust geeft als ik besluit dat ik iets niet nodig heb. Dus dat probeer ik steeds vaker te doen.

Tja, die diabetes, daar heb ik niet om gevraagd. In dit geval maak ik mezelf dan ook wijs dat ik al die troep nodig heb (althans, dat probeer ik…). Voor een betere kwaliteit van leven. En een langer leven.

En als nou die producenten en leveranciers óók hun verantwoordelijkheid nemen, en zich meer inspannen om minder milieubelastende producten en verpakkingen te bedenken… Het zou toch fijn zijn, een keer een gezamenlijk doel hebben. Laat nou éven dat geld niet het belangrijkste zijn. Leven in een geldpakhuis kan alleen in stripverhalen. Deze planeet hebben we nodig.

🌎🌞🌳🌼🐼🦎🐬🐅🦅🐝🦋