Eigenlijk hou ik wel van testen. Tenminste, als daaruit – liefst in harde cijfers – blijkt dat ik iets kan. Iets weet. Iets goed doe. Of in orde ben. Hoe concreter en absoluter, hoe beter. Een vinkje, een goed cijfer, een hoog percentage, een diploma… Dit. Is. Goed.

Maar een test kan me ook helemaal in verwarring brengen. Onzeker, of ik het wel goed doe. Of ik wel begrijp wat de bedoeling is. Of ik de vraag goed interpreteer. En jemig, wat zijn er veel slechte testen. Waarbij de test eigenlijk iets anders test dan wat het zegt te testen. Kun je goed iets uit je hoofd leren, of kun je goed nadenken? Kun je goed logisch redeneren, of kun je je goed inleven in de eigenaardige logica van de vraagsteller? Ken je jezelf goed of kun je goed anticiperen op de interpretatie van het antwoord?

Afijn, ik kan er echt helemaal op stuklopen. Vragen die niet kloppen. Dubbelzinnige formuleringen. Multiple-choice antwoorden waar het ècht goede antwoord niet bij staat. Ongenuanceerde keuzes. Appels vergelijken met vliegtuigen. Van die dingen. Ik wil overal bij doorvragen! Hoe bedoel je dat? Onder welke omstandigheden? Gaat het om de techniek van de uitvoering, de originaliteit, het tempo, de nauwkeurigheid, of de expressie? Jury’s, vreselijk. En als…? En als…?

En dan heb je de vrij letterlijke, fysieke testen. Zo heb ik bijvoorbeeld een bloedhekel aan die hba1c test die ik elke paar maanden moet doen, vanwege mijn auto-immuun diabetes. ‘Goed zo, keurig’, zegt dan de internist. Maar hij vergeet er eigenlijk erachteraan te zeggen ‘… voor een diabeet!’. Het is namelijk helemaal niet goed, ik krijg straks allerlei nare complicaties van zo’n hoger-dan-gezonde-mensen-waarde. En de uitslag negeert voor het gemak – aangezien het een gemiddelde is – de vele ongezonde uitschieters naar boven en beneden, die me veel ellende bezorgen, nu èn later. Het zegt dus helemaal niks, zo’n test.

Dat is trouwens sowieso een dingetje, dat de-hele-dag-door-moeten-testen met die diabetes. Want ik krijg dus de hele dag ‘mijn’ cijfers en grafiekjes voor m’n neus, lang niet altijd zo goed, waar ik lang niet altijd zelf iets aan kan doen. Best frustrerend. Ik zal het er maar op houden dat ik behoorlijk uitgedaagd wordt om m’n prestatiegerichtheid wat te laten varen.

Maar het meest extreme voorbeeld van een doodsimpele test, waar ik een niet-in-verhouding-staande-verschrikkelijke-hekel-aan-heb is:

D       E       O       O       G       T       E       S       T

Het principe is vrij simpel. Je kijkt met één oog naar een rijtje letters en je leest ze hardop.

Maar.

Het begint al bij de vraag: moet ik mijn lenzen in of uit? Nou, in dus, en dan denk ik: je test dus niet de werking van mijn ogen, maar de werking van mijn lenzen. Want bij mij is het dus echt zo dat vijf keer knipperen drie keer een ander beeld oplevert. De ene keer zit er een waas op m’n lens. Dan zit ie scheef. Dan plakt ie op m’n droge oog. Anyway, met het oplezen van die letters gaat het alle kanten uit. Ik zie ‘m, ik zie ‘m weer niet. Uiteraard probeer ik mijn pogingen om het juiste antwoord te geven continu van commentaar te voorzien. Want, wat is het meeste juiste antwoord? En wat is erger, een betere of een slechtere voorstelling van zaken?

In mijn hart wil ik het ‘goed’ hebben. De juiste letters opnoemen. Ik slaag nou eenmaal heel graag! En natuurlijk wil ik dat mijn ogen scherp zijn. Maaaaarr… wat is de bedoeling? Om een goed beeld te krijgen van de werking van mijn ogen! Dus moet ik, als ik ‘gok’, erbij zeggen dat ik niet zeker weet of het die letter is maar dat ik dat gok. Maar als ik te onzeker overkom, lijkt het misschien alsof ik slechter zie dan dat ik zie, en valt het in de praktijk wel mee. En als ik gewoon de letters onthouden heb, of bedenk dat een letter geen twee keer in dezelfde reeks zit en dus een andere moet zijn, dan moet ik toch eerlijk zeggen dat ik het eigenlijk niet zag? En potver, waarom zit die lens nou niet goed, ik zie het niet! Of toch weer wel? Nog eens knipperen. Aaaaargh!

En zo kunnen ogenschijnlijk 😂 eenvoudige dingen voor mij heel veel stress opleveren.

En moet ik weer flink aan de relativerende kalmerende meditaties.

Of ik schrijf er iets over. Dat leidt weer lekker af.

Gelukkig zit de oogcontrole er nu weer op, ben ik daar weer voor een jaar vanaf… 😁😎