Hè?!? Ik zie ineens dat ik al bijna twee weken niks heb gepost! Terwijl mijn hoofd overuren maakt, de gedachten en conversaties gaan continu door, het bloggen in je hoofd dus… En daar zit ‘m waarschijnlijk het probleem. Het is te veel. Ik weet niet waar ik moet beginnen, en vooral niet: waar ik moet eindigen. Want ik vind op de één of andere manier dat ik iets te melden moet hebben voordat ik het online zet. Terwijl ik nou juist dit blog ben begonnen om voor mezelf te schrijven. Omdat het leuk is. Omdat het me helpt. Gewoon allerlei dingen op te schrijven die ik denk, zie en meemaak.

Het kan ook deels komen door die verwarring die de coronacrisis teweeg brengt, dat ik online even stil ben. Ik denk nog veel meer over allerlei dingen na dan normaal. En dat was al niet weinig. Er zijn zoveel standpunten om te kiezen. Informatie en halve waarheden om over na te denken. Meningen om te vormen. Gevoelens. Frustratie. Boosheid. Er is veel om samen te delen. Maar er zijn ook verschillen, die ineens hard naar voren komen. En er is eenzaamheid.

Die eenzaamheid wordt mede veroorzaakt door gedrag van mensen dat ik niet begrijp. Zijn we dus echt zo verschillend? Dat maakt dat ik een afstand voel. Maar natuurlijk ook de letterlijke afstand, tussen mij en de mensen die ik graag zie. En ook de ‘connectie’ die ik mis met de wereld, de maatschappij, waar ik m’n bijdrage aan wil leveren, m’n rol in wil spelen. Het is echt niet zo dat ik me verveel. En ik kan prima op mezelf zijn. Maar er is iets mee, dat contact met andere mensen, in welke vorm dan ook, dat doet iets met je waar je lang niet altijd bij stil staat. Stond.

En iedere keer val ik weer terug op de natuur. Zeker, er zijn heel veel mensen die in deze tijden de uitwerking van de natuur ontdekt hebben. En het mooie weer helpt ook nog eens mee. Maar ik was altijd al veel buiten te vinden, in de polder, in m’n tuintje, scharrelend of op m’n knieën… Vandaar dat eigenlijk het meeste van m’n ‘blogmateriaal’ daar iets mee te maken heeft. Ik ga het dus toch maar weer inelkaarbreien tot een paar blogposts. Gewoon, omdat ik het leuk vind. En omdat de natuur er altijd is en altijd zal zijn. De natuur gaat gewoon door. Met of zonder ons.

Grappig, iedere keer dat ik opkijk terwijl ik dit tik, en ik de bomen, struiken en het riet zie wuiven in de zon, moet ik glimlachen. En voel ik me een stuk beter. Wéér.

PS: Ik noemde het al eerder, in deel 3, ik drijf met mijn gedachtestroom ook lekker mee met allerlei gedachten en verhalen van anderen, dat is ook fijn. Soms hoef ik het dan zelf niet meer op te schrijven. Zo lees ik bijvoorbeeld in Kathleen’s dagelijkse Corona Chronicles hoe haar dagen verlopen in coronatijd. Bedankt, Kathleen 😉