Ik dacht slim te zijn. Ik wilde meer bij-vriendelijke bloemen in het vroege voorjaar. Die de kale winterplekken een beetje kleuren, maar wel ruimte laten voor de zomerbloeiers. Ik besloot tulpenbollen uit te zoeken. Botanische, want ik laat het liefst de natuur z’n gang gaan. Ik wil liever geen planten die ik meerdere keren per jaar moet helpen met allerlei verzorgende acties. Het werd dus de luiemanstulp. Eens geplant, daarna altijd feest.

Het eerste jaar deden ze het, voorzichtig. Het tweede jaar kwamen ze gelukkig ook weer op. Maar het derde jaar… een explosie!

Waar ik begon met groepjes van 3 tot 7 tulpen, staan er nu hele pollen vrolijk gekleurd te schitteren! Uhh…. ik weet niet of de omringende planten dat wel zo leuk vinden. Moet ik nou toch nog ingrijpen? Dat was niet de bedoeling.

botanische tulpen
…het begon met drie…

Van de blauwe druifjes wist ik het, vooraf, maar ik zei dapper tegen mezelf: dat lukt wel, ik ruk er gewoon een paar uit waar ze teveel gaan woekeren. En nu het inmiddels aardig druk begint te worden met die dingen, moet ik dus binnenkort maar eens aan de slag.

botanische tulpen
… dit waren er vijf…

Van de tulpen had ik het niet verwacht, een kleine miscalculatie mijnerzijds. Dat wordt uitgraven en nieuwe plekjes zoeken in de tuin. Waar ze weer hun slag kunnen slaan. Vrees ik.

Eerst nog maar even genieten.

botanische tulpen
… een groepje van zeven… ahum…