Als ik de deur uit stap om een rondje te joggen, hangt er nog mist. Tegen de tijd dat ik in de polder rondsjok, is de zon al op. Maar er is geen horizon. Het riet omsluit het pad aan weerskanten, en daarachter is niets. De vergezichten zijn verdwenen in de laaghangende wolken. Het is alsof de wereld weg is. Het lijkt stiller dan anders. Het pad verdwijnt voor me uit, de mist in, naar nergens.

De velden lijken verzilverd. Ieder sprietje glinstert, bedekt met minuscule druppeltjes. Lange zilveren draden hangen overal, met hier en daar een prachtig symmetrisch webkunststukje.

Het gras lijkt te ontwaken. Ademwolkjes stijgen langzaam op. De damp laat alles bewegen, alles leeft.

De zon maakt lange lichte stralen langs de bomen, waardoor die zelf wel lijken te stralen.

En dan verschijnt er een witte boog, naast me in het veld. Duidelijk zichtbaar, vlakbij, alsof ik ‘m bijna kan aanraken. Geen kleuren, alleen een brede en een smalle witte band. Fascinerend! Een mistboog dus… Wauw, nog nooit gezien, dit.

Geen foto’s, want tja, ik was aan het joggen. De plaatjes hebben wel indruk gemaakt, en blijven hangen in m’n hoofd.

Thuisgekomen kan ik het toch niet laten om iets te proberen vast te leggen. Ik moet het maar doen met wat draden…;-)

spinnendraden
… even niet daar lopen hihi…