Een klein beetje jaloers ben ik, als ik in deze tijd van het jaar weer de ene na de andere blogpost voorbij zie komen met schitterende paddenstoelenfoto’s. Want ik vind dat zelf ook zo leuk, speuren in het bos naar ondergewaardeerde zwammen en door-veel-mensen-over-het-hoofd-geziene-schimmels. Om ze vervolgens te proberen van dichtbij zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Maar. Ik ben paddenstoelloos.

Ik kijk wel hier en daar, tussen het sprokkelhout, onder de bomen, maar nee, hier in de buurt vind ik ze niet. Althans, een enkele bruine zwam of inktzwam in het gras daargelaten. Als ik op het internet zoek naar ‘paddenstoelenbos’ of ‘paddenstoelenwandeling’ vind ik zelfs maar één plek in Zuid-Holland, bij de Nieuwkoopse Plassen. Vrij afgelegen en daardoor een dik uur rijden, en dat voor een wandeling van 3,3 km. Ik vertik het om daarvoor brandstof te verspillen, daar voel ik me ongemakkelijk bij.

En eigenlijk komt het meestal wel van een wandeling ergens in een bos waar wèl paddenstoelen groeien, tijdens een visite of ander minitripje. Zelfs tijdens de coronajaren. Maar dit jaar… helaas. Nergens geweest. We doen tegenwoordig alles op de fiets, en dan is de actieradius niet paddenstoelwaardig.

En dus zit er niets anders op dan te accepteren dat ik dit jaar paddenstoelloos ben. Niet zeuren.

Tenzij iemand nog een tip heeft voor me. Ergens op fietsafstand. Zo’n beetje tussen Rotterdam en Hoek van Holland en Den Haag en Zoetermeer of zo. Waar ik nog een paar mooie paddenstoelen kan vinden. Dan hoor ik het graag…

Oh wacht, ik heb nog één fotootje van mei dit jaar… en een heeeele grote van eind vorig jaar (zie je m’n laars?!)! En ik weet niet eens hoe ze heten… 😊

zwammetjes
hele grote bruine zwammen
… aan m’n laars kun je zien hoe enorm ze zijn!