Het is best moeilijk om iets op televisie te vinden wat mijn aandacht vasthoudt. De meeste films en series kijk ik met één oog, met het andere zit ik gewoon iets te lezen op m’n ipad of telefoon of zo. Ik ben gewoon te snel afgeleid, ik vind het te langzaam gaan, te veel ‘niet kloppen’ of wat dan ook. Dus ik ben aangenaam verrast als ik toevallig de miniserie ‘One Day’ op heb gezet en geboeid blijf doorkijken.

De serie is Brits, wat me vaak beter bevalt dan Amerikaans (Frans en Spaans zijn trouwens vaak ook fijn), de acteurs zijn mij niet bekend maar op de één of andere manier weet de regie het intrigerend neer te zetten. Bewonderenswaardig vind ik, dat belangrijke gebeurtenissen soms juist niet helemaal in detail worden uitgesponnen. Als kijker word je uitgedaagd zelf het verloop van de jaren in te vullen, via fragmenten van steeds dezelfde datum – maar dan steeds exact een jaar later. Gebaseerd op een boek, en ook al eens verfilmd, maar nu dus als mini-serie.

Het werk van de tekstschrijver bevalt me, het soort humor, realistische dialogen, mooie uitspraken, de subtiele ontwikkelingen in de relatie tussen twee jonge mensen. Maar wat me het allermeeste raakt is de muziek. Die welgekozen songs, daar ben ik gevoelig voor. Met perfect passende tekst, die de dialoog in bepaalde scenes vervangt en daardoor juist enorm versterkt, komt de emotie nog veel meer bij me binnen.

Wat ik ook herkenbaar vind, is het fenomeen van onuitgesproken verwijt: het succes van de één, kan een schuldgevoel bij de ander oproepen, en vice versa. Wanneer doe je “het goede” met je leven? Hoe voelt dat? En ook: wat zou er gebeurd zijn als…?

Ik heb genoten. One Day.