Een Grote Puzzel

Ik ben wat stil. Niet in mijn hoofd, nee, daar is het altijd druk. Maar ik probeer even tot rust te komen. De gedachten die wild allerlei kanten op schieten, de plannen in allerlei richtingen, steeds weer vastlopend in de gigantische hoeveelheid mogelijkheden en onmogelijkheden, het is een enorm grote puzzel. En dan is het soms goed om jezelf te dwingen tot een andere aanpak, in dit geval: even rust.

De laatste keer dat ik een nieuwe stapel legpuzzels te leen kreeg, zaten er een paar flink grote tussen, waar ik nog niet aan heb durven beginnen. Dit lijkt me een goed moment. Zo’n Hele Grote, eentje met 3000 stukjes…

Even de doos bestuderen, hoe groot is zo’n ding dan eigenlijk? Hm, 80 bij 120 centimeter, dat wordt wel een erg volle eettafel… Ik struin het hele huis af, of zoek naar ideeën. Daar moet ik toch iets op kunnen vinden, als creatieve hoarder? Afijn, na wat puzzelen (hihi) kom ik tot een constructie: een aluminium opvouwbaar tuintafeltje, twee kastplanken erop, en daar weer een enorm stuk karton op. Gelukkig had ik de doos van de pas aangeschafte infraroodplaat nog bewaard, die nu uitgeklapt en vastgeplakt een prima ondergrond vormt. Zie je wel, hoarden loont… 😉

Hoe begin je eigenlijk aan zo’n grote puzzel? Ik besluit om eerst maar een bak te vullen met zoveel mogelijk zijkantstukjes, zodat ik een beeld krijg van de grootte van de puzzel en wat waar ongeveer komt. Het blijkt namelijk best lastig in te schatten, met een kleine afbeelding op de doos die in werkelijkheid zestien keer zo groot wordt!

Tijdens het grabbelen krijg ik al snel de neiging om meteen ook andere eigenschappen te sorteren in bakjes: die met vooral blauw, die met duidelijke visdelen, die met oranje… en voor dat ik het weet creëer ik weer nieuwe uitdagingen voor mezelf: gaat dat groen-oranje stukje nou bij de groene stukjes of bij de oranje stukjes? Dit vraagt om snelle voorlopige beslissingen, anders komt ik nooit verder. Eerst het grove werk, kiezen waarmee je begint en daarop focussen, dan komen later die details per andere subgroep wel. Het lijkt wel een Agile project…

En ik merk ook weer waarom ik het zo leuk vind, legpuzzelen. Wat schreef ik er vorige keer over in Ouderwets? Ik mag me heerlijk richten op minuscule details, in kleuren en vormen, patronen herkennen, analyseren, mijn visuele geheugen gebruiken… en mijn hoofd is léég! Beetje bij beetje verschijnt de afbeelding op het board. En het allermooiste is: het is altijd goed! Als het klaar is, is het klaar, als alles past en in elkaar ligt hoef je van niemand te horen of het goed genoeg is, hoef je je niet af te vragen “of je nog iets moet bijschaven”… gewoon: DONE! Vink! Check! Dat is zo’n fijn gevoel, zo heerlijk rustgevend…

Natuurlijk – zo ben ik nou eenmaal – bedenk ik intussen allerlei gekke dingen. Zouden er ook beroepspuzzelaars zijn? Ik ben hier best goed in, wat zegt dat over mij, heb ik hier iets aan? Er zijn wel puzzelwedstrijden en hobby-clubjes… Ik krijg een link naar een Youtube-account, en kijk mijn ogen uit. Karen lijkt een soort van puzzelgek, met een professionele inrichting compleet met allerlei puzzel-lade-kasten en bakjes en matten, en ze post het ene videoverslag na het andere terwijl ze de meest ingewikkelde, minuscule, reusachtige, of anderszins spectaculaire puzzels in elkaar legt. Mocht je geen geduld hebben om zelf een puzzel te leggen, kun je ook gewoon een videootje kijken van Karen Puzzles… 😀