Onze staycation hobbelt een beetje door. Wel gezellig hoor, we fietsen en wandelen wat af en eten buiten de deur op een terrasje of ergens zittend op een muurtje, met z’n tweeën of met vrienden. We blijven zoveel mogelijk van de drukte vandaan, doen zo min mogelijk boodschappen (brrr het gaat nog niet zo goed allemaal), en schipperen wat tussen lekker ergens iets halen of de vriezer leegeten. Op de één of andere manier staat voor mij ‘vakantie’ ook voor: dingen anders dan anders doen. Even verplicht je verplichtingen loslaten! 😉 En dat is soms even nadenken. Ik heb tussendoor wel een paar wasjes gedraaid, maar de rest van de corvee laat ik even voor wat het is. We gaan dan ook af en toe gewoon zitten niksen in de tuin.

Gek genoeg denk ik aan de ene kant: ha, lekker alleen maar heel goed voor onszelf zorgen, en aan de andere kant laat ik het ook een beetje liggen wat gezondheid betreft. We gaan later naar bed. We eten, zoals ik al noemde, vaker een hapje buiten de deur, wat niet altijd zo gezond is als thuis. Ik skip m’n meditaties, m’n fitnessoefeningen, m’n rugoefeningen. Waarom weet ik eigenlijk zelf niet, ik ben gewoon een beetje baldadig. Recalcitrant. Ik ben het zó zat dat m’n lijf me in de steek laat en dat ik dáár nooit meer vakantie van heb, dat ik er nog een schepje bovenop doe. Lekker handig.

Wel joggen we om de dag, en zijn we veel buiten in beweging. Dat voelt goed – al protesteert m’n kapotte rug de ene dag wat meer dan de andere… Kom maar op, stromen met dat bloed! Daar krijg je energie van! Ook al plof je daarna uitgeteld op de bank…

Pas in de tweede week zwichten we en trekken een flesje wijn open. Tijdens een vakantie in het buitenland gaat dat meestal wel anders, en vieren we zo ongeveer elke avond met een drankje bij het eten. Wat dat betreft is thuisblijven toch gezonder. 😁

In de derde week besluiten we om eens gek te doen. We boeken twee nachtjes in een hotel op de Veluwe. Dat voelt ineens weer meer als een avontuur. Niet van tevoren weten waar je straks bent, hoe het loopt, hoe het eruitziet om je heen… Ik voel gelijk weer die prikkelende energie! Nu weet ik weer waarom ik zo graag op reis ga. Ook al is het niet goed voor het klimaat, en is het momenteel ook nog gewoon onverstandig als je tot een risicogroep behoort. Maar reizen is voor mij iets…. tja, hoe moet ik het zeggen. Het houdt mijn blik open. Het trekt mijn aandacht naar de wereld om me heen. Het ‘hier’ wordt groter dan ik en het ‘nu’ wordt meer nu. Ik ben me overal bewuster van, zit meer in het moment. Echt, ik schaam me, maar ik mis het ont-zet-tend, dat reizen… En dan heb ik het nog niet eens over het zien van ‘mijn’ mensen in het buitenland…>*zucht*< … èn óók in het binnenland, trouwens… >*zucht*<

Maar. Dus. Thuisblijven. Staycation. Ik realiseer me dan ook, nu meer dan ooit, hoe belangrijk het is om bewust te focussen op de ‘kleine’ dingen. De plantjes en beestjes bijvoorbeeld, de natuur, de wolkenlucht, een wandeling. Ik ben toch stiekem altijd op zoek naar iets nieuws, iets spannends, een doel, een resultaat… en wil dan nog wel eens vergeten dat het om de figuurlijke reis gaat, die journey of life... In plaats van me vreselijk te laten vervelen door de in mijn ogen zinloze herhaling van bezigheden in een beperkte en klein geworden wereld, is het beter om mijn blik aan te passen en anders naar de dingen te kijken. ‘Eigenlijk is alles interessant’… en meer van dat werk.

En dat moet ik nogal eens tegen mezelf herhalen.

Daar is zo’n blog dan ook weer handig voor. Het dwingt me om dingen te overdenken, weer voor de geest te halen, of bewuster te beleven op het moment zelf. Het schrijven schiet er weliswaar gemakkelijk bij in als ik hele dagen samen ben met het lief, maar ik ga echt nog even zitten voor een verslagje van onze minitrip in eigen land… 😉 Dat is natuurlijk de reden van al die plakboeken van oma en zo: om het gewoon nóg een keer te kunnen beleven!

Wordt vervolgd!